Afgelopen dinsdag in het ziekenhuis geweest, afspraak met de orthopedisch chirurg.
In september zal de operatie zijn om mijn enkel gewricht vast te zetten.
Ik heb er verschrikkelijk tegenop gezien en er continue in mn hoofd mee bezig geweest,
en nog overigens.
Waar een ander misschien denkt dat ik moeilijk doe of redenen naar voren gooi die er
totaal niet toe doen en ik er vanuit moet gaan dat ik dan van de pijn af ben.....ben ik
een hele tijd bezig geweest met het feit dat ik na alle ellende die er de afgelopen jaren
is geweest, ik uiteindelijk dit nog eens krijg.
Terwijl ik loop als een krant, constant pijn heb.....was ik inwendig alleen maar kwaad.
Nu ga ik eindelijk naar het einde van het schuldhulp traject wat 3 jaar lang pure ellende
is geweest, denk ik eindelijk mijn leven terug te hebben......krijg ik dit op de valreep nog
even door mn strot geduwd.
Waanbeelden van een klapvoet en een slepende voet heb ik gehad....misschien een vorm
van ijdelheid maar ook het idee om voor altijd op of sportschoenen te moeten lopen of
orthopedische schoenen.....dreven me echt tot waanzin en kon ik echt om janken.
Echtscheiding achter de rug, schuldhulp ellende bijna achter de rug, niets kunnen doen,
nergens heen kunnen gaan, 26 jaar lang niet met vakantie geweest en nu (gotver de gotver!!)
die verdomde klote artrose nog een keer in mn enkel!!
Een gevoel ook van me niet meer "vrouwelijk" kunnen voelen maar aan elkaar gaan hangen
van de ene op de andere aanpassing/prothese.
Noem het dom of wat je er voor kunt verzinnen.....ik had er verschrikkelijk veel moeite mee
terwijl de enige andere optie is....op deze manier door gaan, steeds meer pijn krijgen, andere
gewrichten gaan overbelasten en uiteindelijk vrijwel niet meer kunnen lopen.
Ik laat liever tig nieuwe heupen plaatsen (waarvan ik er al één heb) met revalideren etc er
allemaal bij.....dan deze operatie.
Ik heb enorm lopen kloten afgelopen weken....hier meer niet dan wel geweest....forum van
highpriestess ben ik helemaal niet meer geweest......ik had niets te melden....kon nergens
op komen.....zelfs de moeite nemen voelde als een stap teveel......ik liet me alleen een beetje
op facebook zien.
De gesprekken met de chirurg, anesthesie en de verpleegkundige hebben me iets geruster
gesteld en het is allemaal niet zo zwart/wit als ik dacht dat het was.
Ik kon binnen 6 weken al worden geholpen maar dat is me iets te snel en daarnaast zit ik ook
met de opvang van de honden, komt Janssen in juli 3 weken bij me en geeft het mij de kans
er rustig naartoe te groeien.
Ik moet één nacht in het ziekenhuis blijven na de operatie; dan 3 weken gips onbelast dus met
rolstoel uit het ziekenhuis, krukken lopen huppelen.....daarna 3 weken belast met loopgips.
Betekend dat ik een bed in de woonkamer moet zetten, rolstoel en rollator regelen, honden 3
weken naar mijn ex....hulp in huis....ik kan niet douchen omdat ik niet de trap op kan.
Heel gedoe dus.....en ik heb nu ruim de tijd om alles te regelen.
Als toetje ga ik vanmiddag voor hoorapparaatjes