Afgelopen vrijdag was het een jaar geleden dat mijn moeder overleed.
De dagen ervoor waren gevuld met verdriet, er kwam van alles boven wat er na haar overlijden is gebeurt.
's Avond liep ik even naar buiten om een peukie te roken, en toen ik omhoog keek, naar de maan, leek het wel of deze omgeven was door een groot hart van wolken.
Vlak daarboven waren een aantal kleinere wolkjes, waarin met enige fantasie de eerste drie letters van mijn naam kon ontwaren.
Vroeger, als ik wel eens vervelend was, zei m'n moeder wel eens dat ik net een Kat was.
Of het een groet of teken van haar was, ik weet het niet.
Maar dat de natuur zoiets als een hartvormige wolk om de maan kan "maken" juist op het moment dat ik intens verdrietig ben, dat geeft me toch een warm gevoel.