Een ontaarde moeder?!

Amanda, de vrouw van Martijn Krabbe, heeft weer eens de woede van de Nederlandse bevolking op haar nek geladen. Ze poseert naakt in Playboy 'want ze is trots op haar lijf daar ze 4 kinderen heeft gekregen'. Die vier kinderen, daar draait het allemaal om. 'Want hoe verschrikkelijk is dat, dat je moeder naakt te zien is in Playboy?!' De reacties lijken vooral zo heftig te zijn omdat Amanda het heeft gepresteerd haar kinderen achter te laten bij familie en 4 maanden de zee op te gaan om walvissen te beschermen. Slechts een paar keer is er contact geweest vanaf zee met het thuisfront. Het had ook nog veel langer kunnen duren. Volgens haar zeggen is dat heel erg goed voor haar geweest, maar de tendens die je erover hoort is: "Dat doe je niet als goede moeder!"

Maar, is dat wel zo?

In het Westerse denkbeeld zit sterk het idee verweven dat je als moeder alles voor je kinderen moet over hebben. Werken? Nou, vooruit, dat kan nog net. Het is echter ook opvallend dat met name in Westerse landen de problematiek die volwassenen later hebben met hun jeugd vooral in het Westen zo groot is.

Naar mijn mening kan dat weleens heel goed komen omdat het juist als de verantwoordelijkheid van enkel en alleen de ouders, en dan met name de moeder, wordt gezien dat het kind op een goede manier groot wordt. Dat het een goed lid van de samenleving wordt. De samenleving zelf is daar nauwelijks bij betrokken.

Dat is vrij Westers. In veel landen is op zijn minst een uitgebreide familiestructuur aanwezig waarbij meerdere opvoeders een rol spelen.

Natuurvolkeren gaan daarin vaak nog veel verder. Daarin is het bijbrengen van wijsheid vaak helemaal niet de taak van ouders, maar van de oudere stamleden. De hele stam voedt het kind op, niet de ouders of moeder alleen.

In Afrika is een stam die daar nog verder in gaat. Vanaf de leeftijd waarop het kind zijn initiatie tot volwassene heeft ondergaan (bij meisjes dus bij de eerste menstruatie) wordt het kind overgedragen aan zijn nieuwe ouders. Voor een meisje een oudere vrouw, voor een jongen een oudere man. Ouderen hebben immers de wijsheid en het geduld een kind verantwoordelijk groot te brengen. De moeder wordt vanaf dat moment ontslagen van haar zorgplichten voor het kind.

Voor ons haast ondenkbaar, maar er zit wel iets in. De jaren van onze vruchtbaarheid vallen zelden samen met onze jaren van wijsheid. In de jaren dat wij nog naar onszelf op zoek zijn en zelf nog volop in ontwikkeling zijn, krijgen wij kinderen. Maar hoe moeten wij onze kinderen bijbrengen wie zij zijn als we eigenlijk nog nauwelijks notie hebben van wie wij zelf zijn?

De stelling:


Ouders zijn niet de meest geschikte opvoeders voor kinderen. Kinderen kunnen beter worden opgevoed door een oudere generatie dan hun ouders. (Ouders kunnen en mogen natuurlijk wel betrokken blijven bij hun kinderen.

Daar zit wel iets in. Als een kind door een groep wordt opgevoed kan tenminste niet alleen de moeder de schuld krijgen voor alles wat later eventueel mis gaat met het kind. Dat kan mij enorm storen in opvoedtijdschriften, meningen en adviezen van psychologen en pedagogen. Moeder heeft het gedaan. Ze is te beschermend geweest, ze heeft haar kinderen juist te vrij gelaten, ze heeft ze teveel verwend, ze heeft ze teveel gepusht om iets te bereiken et cetera. Dus het verdelen van opvoedingszaken lijkt mij een uitstekend plan.