Naar het Licht geholpen?

Vorige week vrijdag, bij het naar buiten stappen op de camping, zag ik in mijn linkerooghoek een kind staan, gehuld in lompen, die de hand naar me uitstak.
Toen ik naar links keek zag ik niets.
Ik dacht toen dat ik een beeld uit het verleden had gezien, van een kind uit WO1, die om eten vroeg.
Vlak bij de plek waar de camping nu zit, zat in WO1 een opvangkamp voor gevluchte Belgen, waar de omstandigheden niet al te best waren.
Ik heb vaker mensen uit die tijd gezien op het terrein van de camping.

Toen ik zondag, na het bezoek aan het terrein van het Ronde Huis, met Maire en Conrodray, terugreed naar huis, had ik het gevoel dat er iemand op de achterbank zat.
Dit is me op zich niet helemaal vreemd, komt gewoon vaker voor, zelfs dat ik de persoon dan ook zie in de spiegel.
Dat was deze keer niet zo, ik zag niets, maar voelde het wel.
Zodra ik uit de auto stapte voelde ik niets meer.

En passant dit nog even vermeld in een ander topic.
Conrodray opperde dat het kind zich aan me had laten zien om hulp te vragen.
Ze mistte haar ouders en wilde naar huis.
Daar had ik zelf nog helemaal niet aan gedacht. Soms kan ik zo'n warhoofd zijn.

Dinsdagmorgen heb ik vragen gesteld aan het kindje van de camping, nadat ik natuurlijk mijn bescherming etc. had ingeroepen.
Ze wilde idd naar huis, ze gaf een naam, wat ik er van kon brouwen was Tamara Dieks, of Dierks.
Na enig gegoogle kwam ik aardig wat namen tegen, zowel uit België als uit Nederland die leken op de achternaam die ik had gekregen. Alleen de voornaam niet.

Dinsdagavond heb ik geprobeerd haar naar het Licht te begeleiden. Ze gaf duidelijk aan dat ze dat eng vond en niet wilde.
Ook niet aan de hand van mijn gids.

Gisteravond heb ik het weer geprobeerd, in gedachten heb ik zelf haar handje gepakt en ben met haar naar de brug gelopen, waar ik haar het Licht heb gewezen.
Rustig verteld dat daar allemaal mensen waren die van haar hielden.
Op een gegeven moment begon mijn hart nogal snel te bonken.
Terwijl ik mijn hartslag probeerde te kalmeren en ik in slaap gevallen.

Ik heb dus geen idee of het kindje van de camping echt naar het Licht is gegaan.

Wat me vandaag wel overkwam was dat ik rond 12.00 uur bekaf was, terwijl ik eigenlijk een rustige ochtend heb gehad, zonder al te veel huishoudelijke klusjes, echt een makkie dus.
Rond 13.00 uur was ik zo moe, dat ik zelf dik anderhalf uur op de bank heb liggen slapen.

Nu mijn grote vraag, hoe weet ik dat het kindje echt naar het Licht is gegaan, en niet bij me blijft kleven?

Ik heb al op het internet gezocht maar daar staan zoveel ,en vaak ook tegenstrijdige adviezen, dat ik even niet meer weet hoe nu verder.

Ik heb het net even aan mijn moeder gevraagd;

Tamara is weer bij haar familie, zij was achtergebleven uit de
oorlog, nog altijd ondergedoken met angst.
Zij is door Cindy weer verenigt.

Dit kreeg ik zojuist door.

Zal proberen er morgen over te gaan schrijven om meer over Tamara
te weten te komen.

Dank je Maire, dat je het aan je moeder hebt gevraagd, zit nu met kippenvel op mijn armen en vochtige ogen achter mijn laptop, dat ik dit mocht doen en dat ze over is.

Ben benieuwd of je meer over Tamara te weten mag komen.
Ze heeft me zelf ook een paar kleine dingen verteld, maar ik zit nog teveel in de onderzoek-fase.

Dank je!

cindy wat mooi dat je dr hebt kunnen helpen ze klonk heel verdrietig toen ze me vertelde dat ze haar ouders kwijt was en ze niet kon vinden .
je vroeg het nog op de camping of ik haar ook nog gezien had wat niet zo was,thuis gekomen tijdens het verzenden van de foto's naar maire kwam ze door en vertelde dat ze haar ouders kwijt was en jou vertrouwde en naar beveren wilde.
daarom wist ik zeker dat jij haar moest helpen en daar mag je best trots op wezen.

mooi gedaan meissie

MOOI WERK!