Déjà Vu

Déjà vu is een Franse term dat 'al eens gezien' betekent.
Heb je al eens meegemaakt dat je, bijvoorbeeld, ergens komt en het gevoel verkrijgt dat je er ooit reeds bent geweest; dit, ondanks het feit dat je ervan overtuigd bent dat dit niet zo is? Of, je bent in een gesprek verwikkeld en je verkrijgt het gevoel dat je dat gesprek reeds eerder hebt gevoerd?

Een déjà vu is een bekend verschijnsel in de psychologie; het betreft de ervaring iets mee te maken waarvan men tegelijkertijd de indruk heeft het al eerder te hebben meegemaakt, terwijl men weet dat dat niet het geval is. De term déjà vu is afkomstig uit het boek 'L'Avenir des Sciences Psychiques ' - 'De toekomst van de psychische wetenschappen' - van de Franse onderzoeker Émile Boirac.
Maar hijzelf maakte er geen diepgaande studie van.
Déjà vu slaat in de wetenschap meestal op een onechte herinnering, of herinneringsbeleving.
In het algemene spraakgebruik is men echter de term ook gaan gebruiken als aanduiding van elke bekende situatie.

Mensen die voor het eerst een déjà vu meemaken, kunnen hier onnodig van schrikken.
Het is een beleving die vaak omschreven wordt als 'vreemd' of 'onwezenlijk'.
Wanneer ze toch met anderen hierover durven te spreken, blijkt meestal dat veel meer mensen dit verschijnsel kennen en daardoor worden ze wel wat gerustgesteld; er is blijkbaar niets 'vreemds' met hen aan de hand, "ik ben niet de enige".

Een mogelijke verklaring stamt uit de neurologie. Wat bij een déjà vu gebeurt, kan ook worden omschreven als een 'kortsluiting' van de hersenen.
Normaal gesproken wordt een beeld vanuit de ogen naar een plek in de hersenen gebracht waar de mens er zich bewust van wordt, daarna wordt dit beeld opgeslagen in de hersenen.
Bij een déjà vu ontstaat er onverwachts een kortsluiting, waardoor het beeld zich eerst in de hersenen opslaat, voordat de hersenen zich bewust worden van het beeld.
Omdat het een kortsluiting betreft, kan men zich dus ook niet herinneren wanneer en hoe men het eerder heeft meegemaakt, want al die informatie is niet opgeslagen.

Hoe ontstaat nu zo'n kortsluiting?

Hierover bestaan verschillende speculaties.
De Franse psychiater Pierre Janet schreef déjà vu toe aan een stoornis in de visuele perceptie, waarbij een waargenomen prikkel via twee informatiestromen, of kanalen (A en B, bovenste paneel in onderstaand figuur) de hersenen bereikt.
Hierbij treedt er echter een uitsplitsing op tussen beeld A, dat de hersenen het eerst bereikt, en beeld B.
De hersenen zullen nu beeld B, dat een fractie van een seconde later arriveert, als bekend categoriseren.


Een tweede opvatting komt van Daniel Dennett, die meent dat déjà vu berust op een misinterpretatie of stoornis in de hersenen zelf.



Deze zou een gevolg kunnen zijn van bepaald geneesmiddel, van vermoeidheid of een van neurologische stoornis, zoals bijvoorbeeld epilepsie.
Een mogelijk gebied waar deze stoornissen kunnen optreden is de hippocampus.
Dit gebied - en de omringende slaapkwab - speelt namelijk een belangrijke rol in het herkennen van familiariteit, of nieuwheid, van objecten en gebeurtenissen.
Het spontaan vuren van zenuwcellen in dit gebied zou dan kunnen leiden tot een déjà-vu-beleving.
Er is in dit model dus slechts één informatiestroom naar de hersenen nodig, en geen twee informatiestromen, of kanalen zoals Janet aannam.

Het verschijnsel déjà vu is ook op andere, niet-wetenschappelijke, manieren geïnterpreteerd.
Alternatieve verklaringen zijn dat déjà vu beelden een teken zijn uit een andere wereld, herinneringen uit een vroeger bestaan, zoals reïncarnatie, of ten gevolge van een astrale uittreding waarbij men reeds eerder in een toekomstige situatie terechtkomt. Kortom, een verschijnsel van buitenzintuigelijke waarneming, als BZW afgekort, of ESP. Ook wanneer een gebeurtenis uit een droom zich vervolgens daadwerkelijk plaatsvindt,
kan dat als déjà vu worden ervaren.

Dit zijn allemaal redenen waarom de wetenschap lange tijd niet meer in het Déjà Vu onderwerp geïnteresseerd was.
Men was het beu om die ervaringen over vorige levens te aanhoren, de buitenzintuigelijke waarnemingen vond men ook absurd, en wat druppel die de emmer deed overlopen waren de verhalen van mensen die bij hoog en laag beweerden dat ze door buitenaardse wezens werden ontvoerd, of dat ze een ufo hadden bezocht.

Het déjà vu verschijnsel slaat niet alleen op beelden ontleend aan de visuele waarneming, er zijn ook varianten bekend waarbij het gaat om een
innerlijk proces, zoals een gedachte of een ervaring: men spreekt dan ook wel van déjà senti (eerder gevoeld), eerder bezocht (déjà visité) of eerder meegemaakt of beleefd (déjà vécu).

Ook het tegenovergestelde proces kan plaatsvinden: men zegt dan bijvoorbeeld dat een bekend persoon, plaats of beeld nooit eerder is gezien alhoewel anderen weten dat dit wel zo is.
Dit verschijnsel heet jamais vu (nooit gezien).
Jamais vu wordt soms geassocieerd met bepaalde vormen van afasie, amnesie en epilepsie.
Ook treedt het, onder andere, op bij het Syndroom van Capgras, waarbij men het waanachtige idee heeft dat partners, familieleden of bekenden niet echt zijn, maar vervangen werden door dubbelgangers met hetzelfde uiterlijk en gedrag. Incidenteel ziet een Capgras-patiënt zichzelf als dubbelganger.
De meeste Capgras-patiënten beschouwen de dubbelganger wel als een mens, maar soms menen ze dat de dubbelganger een robot, of een buitenaards wezen is.



Bron: Wereldgeheimen

Is waarschijnlijk één van de vele waarheden.

Zou het ook niet kunnen zijn dat we een déjà vu ervaring hebben, wanneer we bij een bepaalde gebeurtenis of op een plaats of iets dergelijke ons onbewust iets herinneren vanuit één van onze vorige levens?
Dat we dus in feite door die trigger ons ineens zaken herinneren vanuit ons celgeheugen, waartoe we normalitair geen toegang hebben.

Groetjes.

Take

Raar is het in ieder geval wel dat als je ergens bent of in een gesprek zit en dat je dan denkt "Hé, dit heb ik zo al weleens meegemaakt hoe we hier zo zaten".

Er is een theorie dat het schijnt dat je hersenen een fractie van een seconde wat trager werken, dus deze hebben deze situatie al opfemerkt, alleen komt het pas enkele seconde later bij ons "binnen".