Dropa stenen

De Dropa Stenen werden voor het eerst ontdekt in 1938, toen archeologen tijdens een expeditie een grot vonden in de bergen op de grens tussen China en Tibet.

Het werd de archeologen duidelijk dat de grot voorheen bevolkt werd door mensen. De skeletten die ze vonden leken echter niet op die van mensen. Ze waren naar aardse begrippen klein (zo’n anderhalve meter) en hadden opvallend grote hoofden.

Op de muren van de grot werden schilderingen aangetroffen van de sterrenhemel en de Aarde, de Zon, de Maan, allen verbonden middels lijnen.

Toen kwam de meest opvallende ontdekking: deels begraven in de grot lag een vreemde stenen schijf, zo’n 23 centimeter in diameter. In het midden van de steen bevond zich een perfect rond gat.

In totaal zijn 716 van deze stenen gevonden en allen bevatten ze een geheim. De stenen lijken op een soort grammofoonplaten en zijn voorzien van hiërogliefen.

Expeditieleider Dr. Tsum Um Nui had een enorme taak om alle tekens op papier te zetten. Hij schatte dat de stenen zo’n 12.000 jaar oud zijn en de tekens zijn dusdanig klein dat hij een vergrootglas nodig had om ze te kunnen ontwaren.

Het lukte hem diverse tekens te vertalen naar woorden en woorden naar zinnen. Dr. Tsum Um Nui ontdekte dat de stenen waren beschreven door wezens die zich de Dropa noemden.

Toen de vertalingen compleet waren, werden ze gepresenteerd aan de Universiteit van het toenmalige Peking om gepubliceerd te worden. Echter werd dit verboden door de Academie van de Prehistorie. De wereld, zo zei de Academie, zou nooit kennis mogen nemen van de Dropa en hun reis naar de Aarde.

De 716 schijven vertellen het verhaal van een ruimteschip van een verre planeet wat neerstortte in de Baian-Kara-Ula bergen van de Himalaya.

De inzittenden van het ruimteschip, de Dropa, zochten naar een schuilplaats in het gebergte en beschrijven voorts hoe ze niet in staat waren om hun beschadigde schip te repareren, waardoor ze letterlijk gestrand waren op Aarde.


Bron: Thebluntblogger.com

Tijdens onderzoek naar een grottencomplex in China stuitten wetenschappers op een begraafplaats van een onbekend volk. Behalve grottekeningen vonden ze ook een ronde, gepolijste steen, sierlijk beschreven met hiëroglieven die niemand ooit had gezien. Uiteindelijk slaagde iemand erin een vertaling te maken, maar het verhaal dat verscheen wilde niemand geloven.

In 1938 was de expeditie op zoek naar een vreemde begraafplaats, die zou zijn gevonden in de grotten op de grens tussen China en Tibet. Men vond de graven in een netwerk van verschillende grotten, die allemaal met elkaar waren verbonden. Maar er was iets vreemds aan de hand, want de skeletten die ze vonden leken weinig op mensen. Ze waren klein, niets groter dan anderhalve meter, en ze hadden opvallend grote hoofden. Men schatte de ouderdom op zo’n 12.000 jaar. Dieren konden het niet zijn, want de graven lagen allemaal netjes in een rijtje.

Een andere aanwijzing dat de onbekende wezens mensachtigen moesten zijn kwam van de grottekeningen, die niet ver van de graven werden gevonden. Het mysterie werd compleet bij de ontdekking van een ronde steen, die half uit de grond stak.

Hiëroglieven

De steen leek op een grammofoonplaat uit de oertijd, rond, glad, met een gat in het midden. Bij nader onderzoek bleken er dunne spiralen lijnen te lopen over het oppervlak, spiralen die uitwaaierden van het midden naar buiten. Toen men een vergroting maakte van de spiralen bleken ze opgebouwd uit superkleine hiëroglieven. Het was duidelijk een schrift, met herhalende symbolen en een bepaalde structuur, maar het leek niets op andere bekende talen uit de oudheid. Er werden verschillende pogingen ondernomen om de symbolen te vertalen, maar toen dat niet lukte verdween de steen in het archief van een museum, samen met andere voorwerpen die in de buurt waren gevonden.

Begin jaren zestig hoorde een Chinees, dr. Tsum Um Nui, van de steen, en besloot een poging te wagen om het mysterie op te lossen. Tot de verbazing van het museum leek hij daarin te slagen. Hij stuurde de vertaling naar verschillende collega’s, maar toen bleek wat er kennelijk op de steen was geschreven werd de professor verboden erover te schrijven.

Crash in de oudheid

De tekst op de stenen vertelde het verhaal van een groep buitenaardsen, wiens UFO was neergestort in het Baian-Kara-Ula gebergte, inderdaad zo’n 12.000 jaar geleden. Het was niet mogelijk om hun vliegtuig te repareren, en ze waren gedwongen een nieuw bestaan op te bouwen in deze afgelegen streek. Ze leefden in de grotten waar later hun graven werden gevonden, maar het bestaan was zwaar, en de omgeving vijandig. Andere volken uit de buurt probeerden hen altijd te verjagen omdat ze bang van hen waren. Veel van hen waren gedood tijdens gevechten met de mensen.

Geen wetenschapper was bereid te geloven in zo’n science fiction-script dat leek geschreven door Erich von Däniken. Maar later onderzoek in de regio leek het verhaal te bevestigen. Plaatselijk waren er legendes over een buitenaards volk dat de Dropa’s werd genoemd, en die lang geleden vanuit de lucht waren gekomen. Ze waren klein, hadden bijzonder grote hoofden, ze verspreidden een onaangename geur en zagen er angstaanjagend uit. De plaatselijke stammen probeerden hen altijd te verjagen, en de strijd stopte pas veel later, toen de Dropa’s een manier van communiceren hadden gevonden met hun menselijke buren.

Nog steeds leefden hun afstammelingen in de buurt, ze leken menselijk maar opvallend klein, en misten de gelaatstrekken die kenmerkend zijn voor oriëntaalse mensen.

Electrisch

De vertaling van de Dropa steen betekende dat de meeste wetenschappers niets meer met het ding te maken wilde hebben. Maar een Russische groep onderzoekers dacht er anders over, en besloot het voorwerp aan verschillende chemische tests te onderwerpen. De steen bleek ongewone metaal-elementen te bevatten, zoals kobalt, en het bleek dat de steen langdurig onder hoge electrische spanning had gestaan. Het leek alsof de steen nog een ander doel hadden gediend dan als kroniek, maar welk doel was een raadsel.

In totaal zijn er 716 Dropa stenen gevonden in en nabij de grotten. Niemand is er tot nog toe in geslaagd om met een betere vertaling te komen voor het geheimzinnige schrift. Wie toch een poging wil wagen zal ze echter eerst moeten vinden. Ze werden voor het laatst gezien in 1974 in het Banpo Museum in Xian, door de Oostenrijker Ernst Wegener, die er verschillende foto’s van maakte. Toen men er later terugkwam voor meer onderzoek bleken de stenen verdwenen. De Chinese autoriteiten verklaarden dat de stenen waren vernietigd, en weigerden verder elk commentaar.

https://youtu.be/matUopjr-tY

Waarom zit jij mijn topic te vernaggelen...???????

Ja...ja...ja...ja...?????