Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Spiritueel Wakker
Spiritueel en paranormaal forum
DIT FORUM IS GESLOTEN!! * * (gezien het feit dat er geen mogelijkheid is om het forum op slot te zetten maar alleen definitief te verwijderen, heeft het alleen nog een functie als data bank * *
Dit is de introductie tot een 25-delige reeks waarin Evert Jan Poorterman ons gaat meenemen op een fascinerende ontdekkingsreis. Over de komst van een ster en vooral zijn bewoners die al sinds 445.000 jaren álles, maar dan ook écht alles op onze planeet bepalen.
EVEN VOORSTELLEN
In dit leven heet ik Evert Jan Poorterman en ik werd geboren in Brummen (Gld.) en wel op maandag 7 december 1953. Ik lag in stuitligging en was dus van meet af aan een 'dwarsligger'. Ook zou later blijken dat mijn Atlas-nekwervel kort na mijn geboorte niet is scheefgezet... waardoor ik me in alle vrijheid heb kunnen ontwikkelen. Al vroeg bleek ik interesse te hebben in oude culturen en beschavingen en verslond ik de geïllusstreerde uitgaven over het oude Egypte, India, de Maya's, Inca's, Indonesië, Mexico en het Midden-Oosten. Niet als studiebol maar als gebiologeerde kijker keek ik naar ons verleden.
Ik ben gelukkig niet christelijk danwel religieus opgevoed. Ik ben er mijn ouders dankbaar voor. Zo kon ik onbelemmerd en zonder bagage aan een zoektocht beginnen. Ik wilde graag weten wat de relatie was tussen de mensheid en de 'goden', die we steeds weer tegenkomen in de oudheid. Zo begon ik te lezen; boeken van von Däniken, Charroux, Velikovsky, Temple, Alford, Berlitz, Muck en anderen en niet te vergeten Zecharia Sitchin. Zo vormde ik een beeld van onze oudheid en liet ik toe dat bijbel, wetenschap, Ufologie en buitenaardsen hand-in-hand gaan. Dat religie, evolutie en creatie elkaar niet bijten.
Ik was ooit een monnik, botste meerdere malen met de katholieke kerk en de Inquisitie en ik werd, getuige enkele herinneringen aan vorige levens, steeds geplaagd door de vraag; 'wie zijn wij, wie zijn de goden en wat is onze relatie'. Ook bleek tijdens meerdere levens dat ik met taal bezig ben, met geheimtalen, het coderen en decoderen van verborgen boodschappen en met God en zijn rol in het grote geheel. Toen ik in de herfst van 1986 in Arnhem bij De Slegte binnenliep, werd ik aangetrokken en gestuurd naar een boekenkast en daarin viel mij meteen een roestrood boek op. Ik pakte het en...bladerde door het boek en las de tekst op de achterflap. Er ging een rilling... nee een siddering door me heen. Van stuit tot kruin en weer terug... en ik 'wist meteen' dat dit boek me verder zou helpen. Dat was en dat is ook zo. Ik begon er thuis meteen aan en in korte tijd had ik het geheel in me opgenomen. Ik keek nu door de bril van de Amerikaanse onderzoeker en schrijver Zecharia Sitchin en zag de wereld voortaan anders dan tot dan toe. In die zelfde periode zag ik de Maastrichtenaar Berend Willem Hietbrink in het programma 'De Stoel' van Rik Felderhof en deze man trok mijn aandacht en raakte me.
Hij vertelde dat er nog een planeet in ons zonnestelsel moest zijn... en dat was precies wat die Sitchin ook beweerde in zijn boek. Sterker nog; Sitchin beweerde zelfs dat astronauten/kolonisten ver in ons verleden al met raketten naar onze planeet waren gekomen en als de 'goden' voortleefden in onze herinnering. Hietbrink beweerde niet alleen dat er nog een ons onbekende planeet moest zijn, maar ook dat het Limburgs dialect - de oudste taal van de wereld is. Hahaha! Wat een grapjas is dat toch... totdat ik in 1999 ontdekte dat ik vanuit het moderne Nederlands toegang kreeg tot de vertaalde teksten uit het...'spijkerschrift'.
De schrijftekens van de kleitabletten. Ik ontdekte dat ik via mijn eigen moederstaal de duizenden jaren oude woorden kon duiden; vertalen en verklaren. Ik kan geen spijkerschrift vertalen, maar wel de vertalingen. Ik ontdekte dat het spijkerschrift een soort steno is, een sterk gestyleerde taal uitermate geschikt voor opdrachten, commando's en bevelen, maar ook geschikt voor een ontwikkeld ras dat ruimtevaart bedrijft, dat technologisch en wetenschappelijk zeer geavanceerd is. Ik noem het Kwando en het is een soort lettergrepentaal en elke lettergreep bestaat uit één of twee letters en met elke letter...
zeg maar een soort (Lego)lettersteentje kun je alle mogelijke combinaties maken. Elke lettergreep staat ook voor een compleet en volledig woord met een volwaardige inhoud en betekenis. Dankzij deze ontdekking heb ik Sitchin's beweringen kunnen natrekken en de oude teksten aan een nader onderzoek kunnen onderwerpen... en ik kan zeggen dat zijn verhaal over de planeet/ster Nibiru, die hij aanvankelijk Mardoek noemt, dan ook klopt, dat de Anunnaki bestaan en dat zij hier werkten als kolonisten en zij uiteindelijk de 'mense' naar hun beeld hebben geschapen om voor hen te werken als een slaaf.
Evert Jan was zeefdrukker, kladschilder, ontwerper, illustrator, fotograaf, dtp'er en is sindsdien 'wetenschepper' als onderzoeker, schrijver en verhalenverteller en schreef artikelen voor Frontier magazine en Religie&Mystiek. Hij geeft sinds 1994 lezingen over 'De Twaalfde Planeet' en vijf daar aan gekoppelde verhalen. Sinds zijn taalontdekking maakt hij naamsduidingen en geeft hij naamadviezen en maakt hij 'steunwoorden'. Dat zijn oertaalwoorden in water omgezet. Zeg maar oertaalkracht in water... dat je zo kunt drinken. Veranderingen komen zo tot stand op celniveau. De lezingen hebben de volgende titels; 1 - Gud, de Heer der Hemelen, 2 - Sinterklaas en zijn zwarte knecht, 3 - Friezen aan de Eufraat, 4 - De ontdekking van het Kwando, 5 - Vader Gud en Zoon Jezus, 6 - Kwando de oertaal. En verder staan twee boeken nog in de steigers, te weten; 'De Hemelstier' en 'Friezen aan de Eufraat'.
NIBIRU PLANEET VAN KRUISING (deel 0)
Dit is de introductie tot een 25-delige reeks waarin ik als Evert Jan Poorterman de invloed van Zecharia Sitchin's boek belicht, zijn ontdekkingen en beweringen, aangevuld met mijn inzichten en die van professor Udo Limpopo, de ontdekker van het Kwando, de oertaal van de mensheid. Ik zal stapsgewijs het ontstaan van ons zonnestelsel belichten, hoe dit proces werd onderbroken door de komst van een ster. Die we leren kennen als de Zoon en als de Vader en die bij alle oude volken en in alle oude culturen bekend was. Deze ster en vooral zijn bewoners bepalen de afgelopen 445.000 jaren alles-maar-dan-ook-alles op onze planeet di eniet van ons is. Want wij verschenen pas nadat zij besloten hadden een subras, een slavenras te scheppen. De 'mense' is een plotselinge verschijning op deze planeet. Het verhaal verschijn in korte delen en daarin zal ik als professor Limpopo ook taaltechnisch toelichting verstrekken.
ANUNNAKI ONZE GODEN - deel 1 - Het Eindeloze Begin 1.0
Graag wil ik verduidelijken dat deze reeks is voor de geïnteresseerde lezer van Niburu.co en voor diegenen die nieuwsgierig zijn naar de beweringen van de Amerikaanse onderzoeker en schrijver Zecharia Sitchin (1921-2010). Vaak komen we op internet begrippen en namen tegen als PlanetX, Nibiru, Mardoek, Anunnaki, Nephilim, Sitchin, Soemeriërs, SecondSun, Dubbelzonnen, Nemesis en zo... Omdat berichten wereldwijd over deze planeet/ster vaak neigen naar zin en onzin en uitblinken door gebrek aan goede informatie leek het mij handig dieper op het fenomeen PlanetX in te gaan. Ikzelf noem 'De Twaalfde Planeet', zoals Zecharia Sitchin hem aanduid liever Gud, Anu of Ra. Op internet verschijnen reeds jaren duizenden foto's en filmpjes over dit fenomeen. Soms interessant, vaak onzinnig en bezijden de waarheid en om duidelijkheid te verschaffen duik ik in de geschiedenis van ons zonnestelsel en begin ik bij het begin...
Het Eindeloze Begin
Om beter te begrijpen dat Gud/God een plaatselijk fenomeen is, moeten we helemaal terug naar de oorsprong van alles. De meesten noemen het 'alles' Universum, Kosmos of HeelAl. Het is ook bekend als de Alhimheid en dat is waarschijnlijk een Anunnaki-woord. Alhimheid zegt dat het Al het Heim/home of thuis is van 'alles' en ik noem het de 'Oneindig liefdevolle en oneindig creatieve bron in alles vertegenwoordigt, in al-wat-is, in heel-het-alles'. Zo! Een hele mond vol maar wel heel dichtbij de absolute waarheid, want in alles zit nu eenmaal de scheppende kracht die overal te vinden is in de gehele Kosmos. De Yedi in StarWars noemt het 'The Force' en Bruno Grönning noemde het de 'Heilstrohm' en ik dus de oneindige liefdevolle en... Van de vele theorieën over het ontstaan van het HeelAl, de Kosmos of het Universum, is de 'Oerknaltheorie' de meest geaccepteerde.
Big Bang/Oerknal
Daarnaast bestaat de mogelijkheid, althans zo denken de wetenschappers, dat het ontstaan van het Universum anders gegaan kan zijn. Sterker nog, het Universum was er al! Ook andere theorieën die niet uitgaan van één Universum behoren tot de mogelijkheden, zoals: 'paralelle-universa', 'zeepbel-universa' (elke zeepbel is dan een onafhankelijk Universum), 'dubbel-universa' en mogelijk nog meer. Het kunnen allemaal werkelijkheden zijn en dat gaat ons bevattingsvermogen te boven. Het ontstaan ervan is vooralsnog een raadsel. Heeft GOD dat zomaar tevoorschijn getoverd?... en heeft diezelfde GOD ook planeet Gaia en de mens geschapen? Bestaat dat alles al sinds het begin of zijn begin en einde helemaal niet aan de orde. Want tijd bestaat toch niet - of toch wel!? Ik denk van wel en dat vanaf het moment dat het HeelAl ontstond, tijd meteen aanwezig was.
Stofnevel / Irisnevel
In de oneindige ruimte heerst nu een serene rust, zo denken astronomen, maar dat was ooit anders. De wetenschappers vragen zich af of er tijdens het ontstaan van het HeelAl of tijdens de 'Oerknal' geluid aanwezig was. Alles wat wij zien en wat er is bestaat uit trilling. Licht, materie en geluid vertegenwoordigen een waarde, die in trilling is om te zetten. Trilling is ook te vertalen in: kleuren, cijfers, letters en klanken. Deze zijn natuurlijk ook onderling uitwisselbaar. Kennen we de trilling van metalen, mineralen, houten of weefsels, dan kan de trilling ervan in principe omgezet worden in kleur, een getal of in een klank. De trilling van het Heelal kan dus in licht, materie en geluid uitgedrukt zijn. De vraag is, werd de Oerknal vergezeld met donderend geraas, boven- en ondertonen en in alle denkbare frequenties en zijn die geluidsgolven nog waarneembaar, of zelfs hoorbaar in de oneindige ruimte?
Men neemt aan, dat de Oerknal voortkwam uit materie, ter grootte van een doperwt en dat alle materie uit de gehele Kosmos samengebald is geweest in die doperwt.
In die samenballing vonden geweldige creatieve processen plaats. Je zou kunnen zeggen; 'alle materie en alle essentie der dingen in ons bestaande Universum was reeds aanwezig in de doperwt'. De 'blauwdruk' voor alles wat zou worden bestond dus al en dat alles was in essentie al compleet en aanwezig in de doperwt, maar als gedachte, als ontwerp. Toen spatte deze gedachte uit elkaar, het creatieve proces, nu bekend als de Oerknal kon in de materie uitgewerkt worden. Alle materie en zelfs alles wat nog materie moest worden, reeds voorbereidt in het 'creatieve proces' binnenin de doperwt, komt tot realiteit.
Die realiteit, die vorming van de materie ontstaat pas na de geweldige ontploffing en uitstoot. Men neemt aan dat al in de eerste seconden de materie enorm opzwol en meteen de vorming van nevels sterrenstelsels, sterren en planeten aanving. De 'Oerknal' maakte de materialisatie mogelijk van het creatieve proces. Hierdoor heeft het centrum van alles, de doperwt zelf dus zich opgeheven en ontstond op die plek een enorme leegte. De oneindige denkkracht en creativiteit reist als het ware mee met de uitgestoten essentie, die tot materie verwordt.
Alle nevelen, alle sterrenstelsels, sterren en planeten en alles wat zich daarin en daarop bevindt, 'leeft' en is doordrongen van die oneindige creatieve 'Oerkracht', door de meesten van ons GOD genoemd. Ik wil aantonen dat GOD een onjuiste benaming is voor dit fabelachtige fenomeen. Heel-het-Alles, het HeelAl, het AL of Alles (Allah?) is een veel betere benaming.
De uitstoot van de gedachte en wording tot materie is een 'puls' die uiteindelijk resulteert in inkrimping en samenballing tot de essentiebundeling waaruit een nieuwe doperwt ontstaat. In eonen van tijd, niet gebonden aan tijd, komt het opnieuw tot een creatief proces. Zo heeft het HeelAl een aan-en-uit bestaan. Aan en uit zijn twee hoedanigheden waartussen tijd kan bestaan. Creatie, uitstoot van de gedachte, de realisatie van materie, de inkrimping en samenballing en opnieuw weer 'creatie'. Net als de naar alle kanten spetterende sterretjes uit vuurwerk zoekt het leven zijn weg.
Sterrenstelsel/Galaxy
Hoe vaak de 'Denkkracht' al tot een puls is gekomen, weten wij niet. De 'puls' waarin wij nu zitten, wordt geschat op 14 miljard jaren, hoewel in dat HeelAl van 14 miljard jaren sterren zijn gelokaliseerd die vermoedelijk al 18 miljard jaren oud zijn. In de jaren '80 beweerden enkele Duitse astronomen dat wij het HeelAl zeker mogen dateren op 22 miljard jaren. De schattingen lopen dus nogal uiteen. Evenmin weten wij hoelang een puls duurt en waar in de 'Tijd' wij ons nu bevinden. De tijd zoals wij deze kennen op onze planeet is mogelijk gerelateerd aan die van ons eigen Zonnestelsel, maar kan bijvoorbeeld wel sterk afwijken van andere delen van de Melkweg of zelfs van de uniforme TIJD in het HeelAl. Ik laat het nu rusten voor deze week en kom er de komende week op terug met deel 2 van 'Het Eindeloze Begin'.
Nawoord: Mijn dank gaat uit naar mijn ouders, mijn gidsen en onderzoekers en schrijvers als Immanuel Velikovsky, Erich von Däniken, Robert Charroux, Zecharia Sitchin, Alan Alford, Ernst Gideon, Iman wilkes, de schrijvers/samenstellers van het Oera Linda Boek en tal van andere pioniers zoals Jan van Gorp (Iohannes Goropius Becanus, geboren te Hilvarenbeek, 1518-1572), Simon Stevin van Bruggen (Brugge, 1548-1620), Berend Willem Hietbrink (Maastricht 1943-...), Michel de Nostradame (St. Rémy, 1503-1566) en Ansi, mijn mentor en taalmeester.
Auteur: EVERT JAN POORTERMAN/NIBURU.CO
Bron:Niburu
Laatst aangepast door Maire op za 9 nov - 1:07; in totaal 2 keer bewerkt
ANUNNAKI ONZE GODEN - deel 1 - Het Eindeloze Begin 2.0
In de vorige aflevering nam ik een aanvang met de uitleg hoe ik het HeelAl, het Universum of de Kosmos zie en de positie van onze Melkweg. In dit deel zal ik inzoomen op die Melkweg en de positie van ons zonnenstelsel, met de onderliggende gedachte het fenomeen GUD/GOD beter te verklaren... en ons te doen inzien en beseffen dat God/GOD, de hoofdrolspeler in alle religies op onze planeet, niet meer is dan een regionaal fenomeen. Maar graag wil ik de volgende tekst nog eens aanhalen.
Ik schreef in de vorige aflevering:
'Men neemt aan dat al in de eerste seconden de materie enorm opzwol en meteen de vorming van nevels sterrenstelsels, sterren en planeten aanving. De 'OerKnal' maakte de materialisatie mogelijk van het creatieve proces. Hierdoor heeft het centrum van alles, de doperwt zelf dus zich opgeheven en ontstond op die plek een enorme leegte. De oneindige denkkracht en creativiteit reist als het ware mee met de uitgestoten essentie, die tot materie verwordt'.
Daar past een leuk verhaaltje bij. In 1990 bezocht ik met een goede vriend de Volkssterrenwacht Corona Borealis in Dieren. Een heuse professor 'sterrenkunde' zou komen vertellen over de 'OerKnal en het uitdijende Universum'. Leuk en interessant dachten we. Wij waren daar niet eerder op bezoek geweest en vroegen bij aanvang van de lezing of we vragen mochten stellen. Ja dat mocht en de professor moedigde het zelfs aan omdat het de lezing verlevendigd en luchtiger maakt. De professor ving aan, toonde animatiebeelden van hoe het er tijdens de OerKnal uitgezien moet hebben... en op een gegeven moment stak ik mijn vinger op. 'Ja zegt u het maar', zei de professor. 'Als tijdens de OerKnal alle materie wordt weggestoten, als gevolg van creatieve processen, dan moet de plaats waar eens de doperwt of zich alle materie bevond nu leeg zijn', bracht ik naar voren, waarop mijn vriend er aan toevoegde; 'Eerst was er niets en dat ontplofte ook nog eens'!... de professor hoorde ons aan en zeeg ineen op zijn stoel, wreef in zijn ogen, harkte met een hand door zijn haardos en schudde zijn vermoeide hoofd. Zo veel helderheid was hem niet eerder tegemoetgetreden. Hij besloot de lezing abrupt af te lassen en haakte spontaan af. Dit ging zijn bevattingsvermogen te boven... of te onder.
Het Eindeloze Begin
Indien de OerKnal een werkelijkheid is en dat nadat de 'creatieve processen', zeg maar de ontwerpfase en de uitwerking op de tekentafel afgerond was, meteen de gedachtenkracht werd weggestoten en zich vormde tot materie, sterrenstof, licht en geluid en de gedachtenkracht daardoor afnam en zich omzette en als zodanig meereisde met de uitgestoten materie, dan kunnen we een vergelijk maken met het opblazen van een ballon. Alle weggestoten materie, nevels, sterren en planeten, licht en geluid zit aan de buitenkant en binnenin is het dan vanzelfsprekend leeg. Dit lijkt mij een normale gedachtegang. Ik tracht recht-voor-zijn-raap te denken en kijk naar wat ik heb en naar wat het wordt. Dat noemen we 'op onze klompen aanvoelen'. Geen hoogdravende gedachtenspinsels, maar gewoon met de beide benen op de grond. Nu wil ik mijn alter ego professor doktor Udo Limpopo introduceren. Udo Limpopo ontdekte in april 1999 (nee! geen 1 april!) dat hij vanuit het moderne Nederlands toegang had tot de vertaalde teksten van de duizenden jaren oude Soemerische namen, woorden en begrippen. Teksten vertaald uit het 'spijkerschrift' van de zogenaamde kleitabletten. Over het hoe en wat van Udo Limpopo's ontdekking, diens naam en de link met Afrika zal ik in een toekomstige aflevering nog wel uitvoerig berichten. Nu zal ik het kort houden. Udo Limpopo ontdekte dat de teksten op de kleitabletten geschreven zijn in een soort 'steno'. Dat is heel logisch natuurlijk, want zo kan er veel meer informatie op zo'n kleitablet. Udo Limpopo kent slechts 19 letters in zijn alfabet en daarvan zijn er slechts 4 klinker. Hij zet woorden om in de letters van zijn alfabet en hakt vervolgens het woord in stukjes. Elk deel, noem het een lettergreep, heeft een eigen volwaardige en volkomen betekenis.
We hebben nu de OerKnal besproken, maar ik wil nog wel even kijken naar het woord HeelAl. Ik blijf graag bij de Nederlandse woorden en vertalingen omdat deze taal, samen met het Deutsch (en het Vlaams/Afrikaans/Surinaams en Antiliaans) de oudste door 'mensen' gesproken taal is op deze planeet... en bovendien de taal van onze 'goden'. Ook hierop kom ik in een toekomde aflevering uitvoeriger op terug. Het woord HeelAl geeft al aan dat het een 'rekbaar' begrip is. HeeeeeeeeeeeeelAl wordt in mijn oertaal Kwando dan HE EL AL>, met de betekenis; 'heftig-elastisch-alles', ofwel het HeelAl is uitgerekt. Het is rekbaar en groeit kennelijk mee met de materie die uitgestoten werd. De lettergreep EL> staat voor elan, voor flair en flexibel en dus ook te zien als elastisch, elastiek en vooral 'rekbaar'. Draaien we het HeelAl om dan krijgen we de volgende combinatie; LA LE E H(A)<, met de betekenis; 'aanleggen-leven-lichaam/huis-stromen/emoties', ofwel het HeelAl groeit en erin groeit het 'leven' en de levenskracht want het miegelt inmiddels van het leven. Het krioelt van de levensvormen. Dat is een aanname natuurlijk maar wel een logische. Het HeelAl is het huis van stromen, van emoties en de belichaming ervan. Nou dat is duidelijk. Vooral de 'wateren' in het HeelAl zijn heftig en hevig omdat die constant in beweging zijn... en water is overal te vinden in de donkere koude eindeloze ruimte... en water is tevens de bron van alle leven. Nu gaan we op kleinere schaal kijken.
Gud
De oude Sumeru (Soemeriërs) hebben op de kleitabletten de ontstaansgeschiedenis van ons zonnenstelsel geschreven en de Amerikaanse onderzoeker en schrijver Zecharia Sitchin heeft dat herontdekt. Volgens de teksten was de Zon (AB.ZU/AP.SU) er al vanaf het begin en daarna pas werden de planeten geboren. Eerst Mumu (Mercurius) en daarna Tiamat. Uit deze heilige drie-eenheid zijn vervolgens de planeten Mars en Venus geboren, daarna de reuzenplaneten Jupiter en Saturnus en daaruit vervolgens Uranus en uit Uranus weer Neptunus, die dus tweelingplaneten zijn. Toen ons stelsel af was, maar nog instabiel kwam een 'sterrenvonk' in onze richting geschoten. Die vonk is GUD, de GOD uit de bijbel en hij botste met de planeet Tiamat (Lukipehere/Lucifer uit de bijbel). Stel je eens voor; je bent net afgesplitst van een grotere ster en wordt weggeschoten. Helemaal zonder papa en mama werd dit weeskind in de richting van ons zonnenstelsel geschoten. Jong, onervaren en zonder ouders of hoeders ondervond hij meteen in ons zonnenstelsel vijandschap en vocht hij de strijd met de baas van het spul; Tiamat en versloeg haar... De andere, met name grotere planeten, steunden hem en waren blij dat hij Tiamat/Lucifer had verslagen...
In Jesaja 14 kunnen we het volgende lezen: Jesaja 14 vers 12 12 Hoe zijt gij uit den hemel gevallen, o morgenster, gij zoon des dageraads! Hoe zijt gij ter aarde nedergehouwen, gij, die de heidenen krenktet!
13 En zeidet in uw hart: Ik zal ten hemel opklimmen, ik zal mijn troon boven de sterren Gods verhogen; en ik zal mij zetten op den berg der samenkomst aan de zijden van het noorden.
14 Ik zal boven de hoogten der wolken klimmen, ik zal den Allerhoogste gelijk worden.
Het was niet Lucifer die opklom naar de troon van GOD, maar de nieuwe vuurbrakende jonge ster GUD die opklom naar de positie van Tiamat. Een botsing kon niet uitblijven en zo kon op beide planeten evolutie aanvangen. Hij werd erkend en kroonde zich tot de oppergod van ons zonnenstelsel. Ondanks de aanbidding en zijn positie, is hij niet gelukkig. Elke 3600 jaren als hij in ons stelsel verschijnt zijn de anderen bang voor hem. Ze huiveren en trillen van angst. De oppergod, de stralende, de 'Heer der Hemelen' komt op inspectie. Hij zal nietsontziend de orde onder de planeten herstellen. Op Gaia gaat dat gepaard met aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en klimaatomslagen waardoor oogsten mislukken, honger en dorst de mens en dier plagen, daardoor komen de volken in beweging op zoek naar voedsel en beschutting. Hij is de grote verwoester. De mensen en goden die hier wonen, leven in angst en zijn onder de indruk van zijn kracht. Deze almachtige ster GUD regeert met harde hand... De soort die erop evolueerde kwam voort uit de Sauriërs. Dat was bij ons misschien ook wel de bedoeling, maar een Kosmische ramp maakte daar 65 miljoen jaren geleden een einde aan. Toen de Anunnaki-Guds hier kwamen en er onderzoek deden, kwamen zij er achter hoe alles in elkaar stak... Vooral na de zondvloed ontdekten zij hun verbondenheid met ons en onze planeet. De omkanteling en de zondvloed die het tot gevolg had, maakte het mogelijk dat zij beter de bodem en aardlagen konden onderzoeken. De planeet was letterlijk omgeploegd. Zo ontdekten zij dat de grote Sauriërs hun verwanten waren en dat de evolutie zich net als bij hen voltrokken had...
Met één groot verschil echter! Wij waren voortgekomen uit de zoogdieren en zij uit de reptielen... Daardoor zijn wij warmbloedig en kennen wij nestwarmte en zijn zij koudbloedig. Deze koudbloedigen (met blauw bloed!) worden uit eitjes geboren. Mama legt honderden eitjes, door papa bevrucht en uiteindelijk komen zij uit en zwemmen weg. Ze hebben geen enkel benul dat zij honderden broertjes en zusjes hebben! Zij hebben geen enkele binding met de anderen of met hun vader en moeder! Dat zie je ook bij de Anunnaki-Guds! Ze zijn afstandelijk, klinisch en wij ervaren dat als hardvochtig en soms wreed. Dat zijn de Sauriër-aspecten in hen. Daarmee hoeven het geen slechte wezens te zijn. Ze zijn anders. Ook wij dragen zowel het goede als ook het slechte in ons en de scheidslijn is soms flinterdun!
Dat wat wij menen te weten en wat ons aangaat is slechts één grassprietje op een heel voetbalveld. Zo liggen de verhoudingen. Ons zonnenstelsel is dat ene grassprietje en het veld is de Melkweg waarin wij wonen. Dan zijn er nóg miljarden andere voetbalvelden! Het lijkt gemakkelijk om alles van en over dat ene grassprietje te weten, maar dat doen we niet. Op de totale leeftijd van 4,7 miljard jaren die onze planeet oud is, is de komst van de goden/Anunnaki en hun verblijf hier slechts 1/10.000e deel! ofwel 450.000 jaren. Da's helemaal niks! En van dat 1/10.000e deel weten we nagenoeg niets. Ik zeg dit alles zodat tot ons doordringt hoe weinig we weten of menen te weten. De planeet en de wereld zoals wij deze nu kennen is het resultaat van 445.000 jaren aanwezigheid van de Guds. Sinds de ompoling 10.800 jaren geleden en de zondvloed die daarvan het gevolg was, zijn we voor het eerst vrij. Geen slaven meer van de Guds en bezig onze herkomst te ontdekken. Dus eigenlijk reikt onze kennis maar tot aan de zondvloed en van dat tijdvak weten we zeer weinig... daarvan zijn de laatste 6.000 jaren ons een beetje bekend omdat er oude teksten zijn gevonden. Dat is onze historie, daarvoor is alles prehistorie... Een begin tot dat ontdekken is het boek 'De Twaalfde Planeet'. Dankzij dit boek heb ik mij enorm kunnen ontwikkelen en geweldige ontdekkingen gedaan en inzicht verkregen in tal van zaken. Ik heb inmiddels zulk belangrijk feitenmateriaal ontdekt dat er geen twijfel mogelijk is aan Sitchin's verhaal en het meer is dan een theorie alleen, het is onze werkelijkheid!
Onderwerp: ANUNNAKI ONZE GODEN - Deel 3 - De Melkweg als Metropool. vr 8 nov - 23:26
Alles, zo ontdekte ik de laatste jaren, is het resultaat van 'aktie-reaktie'. Het ons bekende HeelAl (Kosmos of Universum) kan alleen maar bestaan doordat alles erin steeds de confrontatie zoekt om tot scheppende processen te komen. Als ik zoiets waarneem, roep ik steevast 'Kosmos'. Ik herken het! Alweer jaren geleden begon het mij op te vallen, dat als ik een straat infietste en deze leeg was, op een enkele geparkeerde auto na, bij het passeren ervan er ook een tegemoetkomende auto passeerde. Een vrijwel lege straat, geen rijdend verkeer en net als ik bij de geparkeerde auto aankom, is er opeens een tegemoetkomende (soms een achteroprijdende) auto in de straat. Gelijktijdig passeren we elkaar ter hoogte van de geparkeerde auto. Een lege straat en opeens is er dan die tegenligger. 'Kosmos'!… Het passeren is niet altijd zonder risico en daarom versnel ik of knijp ik in de remmen. Ik begon te beseffen dat alles in het HeelAl gebaat is bij confrontatie en botsing. Zonder dat zou het HeelAl niet zijn zoals het nu is.
Wie of wat is GOD?!
Het HeelAl, Kosmos of Universum is de verzamelnaam voor de grootsheid van de totale schepping, maar dat fenomeen kunnen we niet duiden met de naam GOD. Als we dat wel doen dan is GOD te zien als A - de oneindig creatieve en scheppende kracht van het HeelAl, Kosmos of Universum, B - als schepper van Hemel en Aarde en C - als de schepper van de Mens! Dan zou GOD, de Allergrootste en Allerhoogste macht, dit kleine planeetje waarop wij wonen hebben uitgekozen, om zijn 'enige' zoon te verwekken en deze hier in een pijnlijk kruisigingsritueel laten lijden teneinde de 'zonden' van de mensheid weg te wassen. Dat vind ik klinklare onzin, dus moet GOD een andere grootsheid kennen. In de vorige aflevering beschrijf ik hoe immens groot het HeelAl is en hoe klein en onbeduidend ons zonnestelsel en dat GOD een regionaal fenomeen is en niet het HeelAl, Universum of Kosmos is en representeert. Dat is van een geheel andere orde. We mogen het woord GOD niet verbinden met de geweldige scheppende, creatieve en liefdevolle kracht die vertegenwoordigd is in al-wat-is, in heel-het-alles – in het HeelAl. Wel is GOD de schepper van ‘Hemel en aarde’ en is hij de Vader die in de hemelen is… Ik beschrijf ook hoe weinig wij weten en dat wat wij weten of menen te weten maar 6.000 jaren terug gaat, omdat oudere teksten niet gevonden zijn.
We kunnen de schop in het zand zetten en onderzoek doen, maar we kunnen slechts bij benadering een inschatting maken van hoe het ooit was. Wetenschappelijk onderzoek, archeologie in het veld en in de archieven en door de samenhang der dingen te ontdekken, verschaft ons inzicht in het verleden. We moeten de volksverhalen van stammen en volken opslaan, zoeken in de sagen, legenden, overleveringen en zelfs de sprookjes om er aanwijzingen te vinden naar hoe in de oudheid de mens leefde en wat er in zijn wereld gebeurde. We kunnen oude beschavingen en culturen bestuderen en kijken naar de ontwikkelingen van de bouwwijzen, de weefkunst, pottenbakken en naar het niveau van de gereedschappen en wapens. We kunnen onderzoek doen naar de taalontwikkeling en taalverwantschap en we kunnen kijken, voelen en meten hoe onze planeet is opgebouwd en functioneert door bodemonderzoek en de weermachine trachten te begrijpen. Nou, dat hebben we allemaal al gedaan inmiddels en desondanks is het plaatje bij lange na niet compleet. Dat komt omdat wetenschappers onderling niet of nauwelijks samenwerken, ze niet over hun wetenschappelijke grenzen heen kijken en omdat slechts weinigen het totaaloverzicht hebben. Een ondoordringbaar woud van verschillende culturen, beschavingen, religies, folklore, goden en godinnen, hun tempelcomplexen, piramides en paleizen maakt het er ook niet overzichtelijker op!
In de komende afleveringen zal ik GOD en diens invloed op ons dagelijkse leven belichten, want GOD heeft astronomisch niet alleen invloed op ons, nee hij bracht ook planeten voort en van die planeten kwamen astronauten naar hier. Die astronauten bepalen nog steeds wat er op onze wereld plaatsvind. De ster/planeet is algemeen bekend als Nibiru en PlanetX maar Zecharia Sitchin zelf noemt hem de 'twaalfde' planeet. Hij is een vast lid van onze planetenfamilie + Zon en maakt het twaalftal hemellichamen compleet. Ik zie hem als een ster maar Sitchin denkt dat het een planeet betreft. Op pagina 153 van zijn eerste boek; 'De Twaalfde Planeet', uitgegeven door Uitgeverij Mirananda in 1980, schrijft Sitchin;
'Opduikend vanuit de buitenste ruimte, was Mardoek een nog pasgeboren planeet, die vuur braakte en straling uitzond. Als hij zijn lippen bewoog, spuwde hij vuur uit.'
De pasgeboren planeet/ster raakt op ramkoers in de richting van ons zonnestesel. Hij noemt deze planeet/ster Mardoek en later ook Nibiru en slechts éénmaal Gud. Ik zal in deze reeks vertellen over zijn komst en hoezeer hij het zonnestelsel veranderde... met de nadruk op zijn grootsheid en zijn dadendrang, maar ook om zijn kleinheid in de Melkweg aan te tonen, want Gud/God of GOD mag dan wel verheven zijn door de kerkleiders tot de 'schepper van het Universum, tot het creatieve brein achter de Kosmos of als de bron van het HeelAl, maar dat is feitelijk onjuist! God/GOD is een regionaal fenomeen in de buitenste gebieden van de Melkweg. Ik schreef in de laatste aflevering;
'Dat wat wij menen te weten en wat ons aangaat is slechts één grassprietje op een heel voetbalveld. Zo liggen de verhoudingen. Ons zonnestelsel is dat ene grassprietje en het veld is de Melkweg waarin wij wonen. Dan zijn er nóg miljarden andere voetbalvelden'!
En dat wil ik aan de hand van een ander voorbeeld duidelijker schetsen.
De Zon als pingpongbal
Wij wonen op een planeet, die met de andere planeten van ons stelsel en onze Zon 'wervelen' in één van de spiralen van de grote roterende schijf, die wij de Melkweg noemen. Wij wonen in een buitenwijk van een hele grote stad. Met de tram en bus kunnen we naar het centrum gaan. We kunnen ook vanuit onze wijk zo de velden en bossen in. Zo ongeveer valt onze positie te plaatsen. Buiten onze enorme stad bevinden zich nog wel een miljard andere steden. Vele zijn kleiner, sommige even groot en andere veel groter. Dat verschil in grootte gaat ook voor de sterren. Voorbeeld: Onze Zon, onze eigen ster is middelmatig van formaat en helderheid. Als we de Zon vergelijken met de ster Sirius, is onze Zon een pingpongballetje ten opzichte van Sirius, die dan het formaat heeft van een voetbal! Sirius is enorm groot, heet en zeer helder.
De grote stierplaneet GUD
Wat ik in de vorige aflevering schets, is slechts de aanzet tot en de opzet van een betoog om u als lezer duidelijk te maken, dat GOD een planeet/ster is in ons eigen zonnestelsel en alleen hier van invloed is. Elders kent men hem niet of nauwelijks. Drie straten verderop in de stad, is men met geheel andere zaken bezig en zeker niet met ons! Onze Zon is één van de miljoenen sterren die schitteren aan het firmament.
Inmiddels hebben astronomen erkend dat veel stelsels zoals het onze, ook een tweede ster hebben. In dat geval is het volkomen 'normaal' dat GOD onze tweede ster zou zijn. GOD/GUD is binnen ons zonnestelsel van groot belang. Hij is het belangrijkste lid van onze planetenfamilie en na de Zon de tweede in de hiërarchie… en misschien is hij wel nummer Eén! Hij is wellicht niet eens een planeet, maar een kleine ster! Een mini-Zon. Niet de echte Zon, maar de tweede Zon dus, de bij-Zon. Daar stamt de naam Bison van af. Het grote Amerikaanse prairierund met de naam Bison is een verwijzing naar de grote stierplaneet GUD. Het Soemerische woord GUD wordt in oertaal, het door professor doktor Udo Limpopo genoemde Kwando, als GU.UD. vertaald, met de betekenis; 'Stier-uitdravend', ofwel aanstormende stier of 'wilde stier'. Het is slechts één van de vele namen van deze majestueuze komeetster. GUD steekt de Zon naar de kroon, maar hij is kleiner en bovendien slechts af-en-toe hier aanwezig. Daarnaast is hij minder krachtig in licht en warmte. Omgekeerd wordt het woord GUD dan DU.UG>, wat; 'gaan-uitgaan' betekent, ofwel - hij verschijnt in ons zonnestelsel, maar vertrekt ook weer. Hij komt, verschijnt, blijft even en vervolgt zijn eliptische baan om de Zon en zijn lange reis door de ruimte... en in DUG (in het Soemerisch Doeg) lezen we ook zijn vertrek. We zwaaien hem uit alsof het visite betreft die laat in de nacht de straat uitrijdt... 'Nou doeg, ajuu en tot later, doeg doeg'... Dus in het kort kunnen we tot de conclusie komen dat het onmetelijke Universum, Kosmos of HeelAl gebaat is bij frictie, confrontaties en botsingen en dat het een redelijke verklaring is voor het ontstaan van al het leven. Zo is het tenminste hier in ons zonnestelsel ook gegaan, maar dat komt in een komende aflevering aan de orde. Nu kunnen we stellen dat GOD een plaatselijk en regionaal fenomeen is en niet te vergelijken is met de oerscheppende kracht dat alles heeft voortgebracht. Hoe moeten we het fenomeen GOD dan zien?! Nou als een op ramkoers geraakte 'sterrenvonk' dat uiteindelijk terechtkwam in ons zonnestelsel en daar leven bracht. Hij schiep 'Hemel en Aarde' en herschikte de orde der planeten in ons zonnestelsel.
Wordt vervolgd.
Voor vragen of suggesties kun je Evert-Jan rechtstreeks mailen: evertjan(apestaart)niburu.co
Delen tekst uit deze 2e aflevering; De Melkweg als Metropool, komen uit mijn artikelen 'Sitchin's Twaalfde Planeet' (deel 2 en 3) die verschenen in Frontier magazine, nummer 13.5 van november/december 2007 en nummer 14.4 van juli/augustus 2008. Ik dank Carolus Verhulst; oprichter van Uitgeverij Mirananda te Wassenaar, voor het uitgeven van Sitchin's boek en voor zijn bijdrage als vertaler van de tekst. Ook dank aan mijn ouders, mijn gidsen en onderzoekers en schrijvers als Immanuel Velikovsky, Erich von Däniken, Robert Charroux, Zecharia Sitchin, Alan Alford, Ernst Gideon, Iman wilkes, de schrijvers/samenstellers van het Oera Linda Boek en tal van andere pioniers zoals Jan van Gorp (Iohannes Goropius Becanus, geboren te Hilvarenbeek, 1518-1572), Simon Stevin van Bruggen (Brugge, 1548-1620), Berend Willem Hietbrink (Maastricht 1943-...), Michel de Nostradame (St. Rémy, 1503-1566), Herman Hegge van Frontier magazine en Ansi, mijn mentor en taalmeester en anderen die mij inspireerden.
Onderwerp: ANUNNAKI ONZE GODEN - Deel 4 - De schepping van Hemel en Aarde (1.0) vr 8 nov - 23:34
'Kosmos'!… ofwel 'aktie-reaktie'. Het blijvende scheppende principe in het Universum, de Kosmos of het HeelAl, dat zich steeds blijft veranderen. Zonder die fricties, confrontaties en botsingen geen 'levend' HeelAl zoals we dat nu kennen. En dat geldt ook voor onze Melkweg. Onze Melkweg is, schreef ik in een voorgaande aflevering, middelgroot van formaat. Ik schreef:
Wij wonen op een planeet, die met de andere planeten van ons stelsel en onze Zon 'wervelen' in één van de spiralen van de grote roterende schijf, die wij de Melkweg noemen. Wij wonen in een buitenwijk van een hele grote stad. Met de tram en bus kunnen we naar het centrum gaan. We kunnen ook vanuit onze wijk zo de velden en bossen in. Zo ongeveer valt onze positie te plaatsen. Buiten onze enorme stad bevinden zich nog wel een miljard andere steden. Vele zijn kleiner, sommige even groot en andere veel groter.
De grote metropolen, de sterk verstedelijkte gebieden rond een grote stad (agglomeraties), zijn meer naar het centrum dichter bebouwd. De gebouwen zijn er hoger en klitten aaneen op de vierkante kilometer. Zo is het met een Galaxy zoals onze Melkweg ook. Naarmate je meer naar binnen reist verdichten zich de sterrenstelsels, sterrenstofwolken en nevelenvelden en in het midden schuiven hele stelsels in elkaar, met alle gevolgen van dien voor het leven op deze systemen... om uiteindelijk opeengehoopt te geraken als kruiend ijs wordt de materie opeengeperst. Deze samenklontering verhoogt de druk en zou uitmonden in anti-materie ofwel een zwart gat. Daarover weten we nog te weinig (en ik zeker!) om er iets zinnigs over te kunnen schrijven. Onze Melkweg heeft een doorsnede van 100.000 lichtjaren (dat zijn 60 x 60 x 24 x 365,25 x 300.000 kilometers en dan maal 100.000!) en bestaat vermoedelijk uit 100 tot 200 miljard sterren (zonnen). De Schepping van Hemel en Aarde
In een buitenwijk van de Melkweg leven wij op planeetje Gaia, als onderdeel van ons zonnestelsel, middelmatig van grootte en waarvan ster de Zon het absolute middelpunt is (Zon = een klasse G2-ster). Althans dat denken wij, maar de realiteit is echter anders; ons stelsel bestaat, net als de meerderheid van de zonne- of sterrenstelsels uit tenminste twee sterren of zonnen.
Oude Soemerische teksten, vertaald van de kleitabletten, vertellen ons het scheppingsverhaal van het ontstaan van ons stelsel. Op zes kleitabletten staat het ontstaan beschreven en dat verhaal heet het 'Enoema Elisj-epos'... en de zes kleitabletten staan symbolisch voor de zes 'scheppingsdagen' zoals die in de bijbel worden aangehaald. Als het Enuma Elish zou bestaan uit negen tabletten dan had men vermoedelijk aangenomen dat ons stelsel maar vooral onze planeet in negen dagen geschapen zou zijn. Dat getal zes heeft niks te maken met het aantal dagen, noch met de fasen van ontstaan, hoewel Zecharia Sitchin in zijn boek; 'Genesis revisited' toch tracht de ontwikkelingen en fasen van Gaia te verbinden met de zes verhalen, die elk voor zich staan voor de groei en ontwikkeling van het 'leven' op onze planeet.
Het Enoema Elisj
In het scheppingsepos, het 'Enoema Elisj' (Enuma Elish), staat beschreven hoe ons zonnenstelsel zijn vorm kreeg. - De Enûma Eliš bestaat uit verschillende versies, waaronder een Assyrische, Sumerische en Babylonische tekst. De eerste keer dat de tekst opduikt is bij de opgravingen van Layard, Rassam en George Smith in 1875 te Mesopotamië. Een oudere vondst werd gemaakt door Duitse opgravers die van 1902 tot 1914 fragmenten opgraven van een Assyrische versie van de Enuma Elish. Deze fragmenten die in de oude hoofdstad Assur opgegraven worden, dateren van rond 1000 v.Chr. Enkele jaren later zorgt een gezamenlijke expeditie van de universiteiten van Oxford en Chicago ervoor dat er twee bijna volledige tabletten, I en VI, worden ontdekt in Kish en in 1928-1929 vinden Duitsers de neo-Babylonisch Tablet VII in Uruk. Door onder andere deze ontdekkingen en de andere teruggevonden fragmenten is bijna heel het scheppingsverhaal gereconstrueerd, alleen op het vijfde tablet ontbreekt nog een groot deel. - (uit Wikipedia).
Toen in de hoogten de hemel nog geen naam had En daaronder de aarde evenmin opgeroepen was, Niets dan de oer-Apsu, hun verwekker, Moemoe, en Tiamat – zij die ze allen baarde; Hun wateren werden samengevoegd. Geen riet was nog gevormd, geen moeras was nog verschenen. Geen van de goden was nog voortgebracht, Geen droeg een naam, hun lot was nog niet bepaald; Toen werden in hun midden de goden gevormd.
Alleen de Zon (Apsoe/AP.SU. en AB.SU.) is er al en de twee uit haar voortgekomen kinderen MU.MU. (Mercurius) en Tiamat. Uit de wisselwerking tussen hen zouden de goden (de andere planeten) ontstaan. Eerst worden LAH.MU. (Mars) en LA.HA.MU. (Venus) geboren. Nog voordat zij tot wasdom komen, wordt een tweede paar geboren; AN.SHAR. (Saturnus) en KI.SHAR. (Jupiter). Na enige tijd kwam er een derde paar; eerst A.NU. (Uranus). Hij werd geboren uit Anshar! Anu zelf brengt vervolgens NU.DIM.MUD. (Neptunus) voort als 'zijn gelijke en naar zijn beeld'. Uit Anshar werd ook nog GA.GA. (Pluto) geboren als zijn satelliet. Nu was het zonnestelsel compleet en draaiden de goden hun baan om de Zon (AB.SU.). Het epos vertelt vervolgens dat er een 'vuurbrakende' planeet in onze richting komt. Hij werd in de diepte geschapen. Nog maar net geboren zond hij straling uit en spuwde hij vuur. Deze weggesprongen sterrenvonk koerste door de ruimte en werd 'gevangen' door de Zon. Ik laat er mijn gedachten op los…
Het Einde van Tiamat
De pasgeboren en door de ruimte suizende sterrenvonk werd 'gevangen' door de Zon en naarmate hij dichterbij kwam werd hij meer en meer naar binnen getrokken. Een confrontatie en botsing met een der planeten kon niet uitblijven. Hij trekt voor de buitenplaneten langs, zijn binnenste is nog zacht en zo worden uit zijn binnenste 4 satellieten geboren (de Noordenwind, Zuidenwind, Oostenwind en de Westenwind). In het voorbijgaan van Saturnus en Jupiter nog eens 3 (de Boze Wind, de Vurige Storm Wind en de Onvergelijkelijke Wind). Hij koerst af op de positie van Tiamat en zij maakt ook satellieten aan. Elf monsters komen tevoorschijn, waarvan KIN.GU. (= kind van de Stier) de voornaamste en grootste was. 'Zouden de strijdenden elkaar nog ontlopen?', schrijft Sitchin maar de 'teerling was geworpen (alea iacta est), de banen onherroepelijk uitgezet voor een botsing', vervolgt Sitchin. Er was geen ontkomen aan. 'De twee planeten botsten niet, een feit van kardinale astronomische betekenis'… Het waren de satellieten, de 'engelen' van de Heer Mardoek die in Tiamat sloegen. Inderdaad; de engelen de Boze Wind en de Vurige Stormwind drongen de buik van Tiamat binnen. 'Haar lichaam zwol op; haar mond stond wijd open'. Electrische ladingen sprongen over en Tiamat’s levensadem werd afgesneden.
De kern is verschoven
Jacob Lorber (1800-1864), een Oostenrijkse musicus en mysticus hoorde op 40-jarige leeftijd de stem van God en werd zijn schrijfknecht. Hij schreef het Grote Johannes Evangelie en ook 'Aarde en Maan'. Daarin dicteert God hem dat de kern van de Aarde niet in het midden zit. Met het verhaal van de Soemeriers op de achtergrond, door Sitchin opgediept, ontdekken we dat Tiamat twee engelen in haar buik kreeg, ze vervolgens werd gehalveerd en door een derde engel werd weggestoten. Geen wonder dat de kern niet in het midden zit. Dit kan tevens de verklaring zijn voor de 'tollende' beweging van moeder Gaia. Nog steeds zijn delen van de oer-korst op Gaia rood (roestrood). Dezelfde kleur rood overigens als van Mars! Tiamat was dus rood en zodoende is het geen wonder dat de buurplaneten Jupiter rode banen heeft in zijn atmosfeer en Mars zelfs helemaal rood gekleurd is! Dit als gevolg van de botsing van 4,1 miljard jaren geleden. Ze kregen de volle laag maar Mars is zoveel kleiner en daarom lijkt Mars meer bedolven te zijn. Wetenschappers kwamen enkele jaren geleden tot de ontdekking dat Mars onder haar 60 tot 110 centimeter dikke stoflaag ijs herbergt. Dat betekent dat Mars reeds geheel bevroren was voordat hij werd bedolven onder het rode stof na de kosmische botsing tussen Tiamat en Gud! Mars was en is een levenloze planeet!
De Geboorte van Gaia
Levenloos zweefde Tiamat in de ruimte. De grote nieuwe planeet Gud was voorbijgegaan en vervolgde zijn weg. Tiamat’s leger van monsters was verslagen en verstrooid. Zij zijn de 'rebellen' van ons zonnestelsel, aldus Sitchin. De Kometen met hun grillige banen. Alleen Kingu (KIN.GU.) bleef bij Tiamat. Haar grootste kind kennen we nu als de Maan. Maan is MA.AN. (maat-hemel) omdat zijn formaat in de Hemel werd bepaald. Hij is ons 'hemelmaatje'. Mardoek's (Gud/God) baan werd afgebogen tot een permanente baan om de Zon. Hij werd een vast lid van onze planetenfamilie en keerde na zijn eerste baan om de Zon terug op de plaats des onheils…
‘De Heer bleef staan om haar levenloos lichaam te bekijken. Toen vatte hij het plan op om het monster te delen. En hij spleet haar in twee delen, als een mossel’.
Mardoek/Gud kwam terug op de plaats van 'kruising'. De baan van de planeet om de Zon is de kruisweg van Jezus en de plaats van botsing is de 'kruisiging'. Tiamat’s dode lichaam werd afgestreken als een Lucifer. Haar overgebleven helft werd door Gud's engel de Noordenwind weggekiept. Vanaf dan heet het restant Ki (de gekiepte). Wij kennen haar als Gaia. Gaia komt voort uit chaos (= Grieks) en dat was dus de kosmische botsing tussen Mardoek/Gud en Tiamat. De afgestreken helft werd de asteroïdengordel en het restant was Lucifer (Ki) die in haar val naar aarde twee engelen meevoerde.
‘De Heer trad op Tiamat’s achterdeel; Met zijn wapen sloeg hij haar hoofd af; Hij sneed haar bloedvaten door, En liet het door de Noordenwind wegvoeren Naar plaatsen die onbekend waren’.
Het Ontstaan van de astroïdengordel
Dit is strikt genomen de 'schepping van Hemel en aarde'. Gud nam de positie in van Tiamat en schiep de asteroïdengordel, de 'Ring des Nibelungen', de gesmede armband ofwel de Hemel en verbande Tiamat's helft Ki naar een nieuwe baan om de Zon. Lucifer viel naar aarde en dat is in oertaal A.AR.DE. met de betekenis; 'water-rood-definitief'. Wat uit te leggen is als 'in de ruimtewateren, naast de rode (planeet Mars) zal zij definitief of voor altijd haar baan om de Zon trekken'… Ki of Gaia drong zich tussen Venus en Mars in en scheidde dit liefdespaar. Dit is letterlijk de val van Lucifer. Niet Lucifer klom op naar de troon van GOD zoals in de bijbel staat, maar Gud verdrong Tiamat van haar plaats. Hij werd de 'Heer der Hemelen'. De baas van ons zonnestelsel dus, regerende over de binnen- en de buitenplaneten. GUD heeft vermoedelijk nog 4 engelen over en dat zijn de 4 apocalyptische ruiters die opduiken in de eindtijd (Openbaringen). De 4 paarden en hun ruiters. Opmerkelijk is dat op de Keltische kruizen meestal een bol in het midden hebben, met eromheen 4 kleinere bollen, elk op de vier delen van het kruis. Het woord engel, in oertaal EN.GE.EL/LE. betekent; 'Heer-gehoorzamen-elan/leven'. De Heer is de 12e planeet, de 4 satellieten horen bij hem en gehoorzamen hem ook. Zij blijven in zijn nabijheid zoals onze satelliet de Maan dat doet bij Gaia.
Onderwerp: ANUNNAKI ONZE GODEN - Deel 5 - De schepping van Hemel en Aarde (2.0) ma 18 nov - 9:11
Aangenomen wordt dat het HeelAl zoals wij dat kennen ongeveer 14 miljard jaren oud is... hoewel men vreemd genoeg sterren lokaliseert op een afstand van wel 18 miljard jaren! Rara hoe kan dat?
Daarbij beweerden twee Duitse astronomen midden jaren '90 dat zij het HeelAl een leeftijd toedichten van 22 miljard jaren. Kennelijk is de ouderdom vooralsnog moeilijk te bepalen en moeten we het doen met 'aannames'. Zo ook wat de grootte van de Melkweg, de Galaxy waarin wij wonen. De Melkweg is een roterend systeem, met in het midden grote dichtheid van sterrenstelsels, clusters en wolkennevels en naar buiten toe zien we door de rotatiesnelheid verwaaïng van de sterrenstelsels, die daardoor verder uiteen liggen en meedraaien in de grote spiraalarmen. De Melkweg is 100.000 lichtjaren in doorsnee en herbergt 100 tot 200 miljard sterren... maar dat kunnen er ook meer zijn en ik meen al eens gelezen te hebben dat dat aantal geschat wordt op wel 400 miljard sterren; het meer dan dubbele aantal dus!
Ons eigen zonnenstelsel wordt door de astromomen geschat op 4,6 miljard jaren. Dat is al veel minder dan ik ooit leerde toen ik op school zat. De Zon, onze hoofdster, zou iets van 7 miljard jaren oud zijn en onze planeet 4,7 miljard jaren. Dat bleef bij mij zo hangen, maar daar mogen we nu ook vraagtekens bij zetten, want nu lees ik met regelmaat op internet (astrologische sites) dat de Zon niet meer dan 4,6 miljard jaren oud zou zijn.
De Amerikaanse onderzoeker en schrijver Zecharia Sitchin dook in het verleden en met name in de oude teksten uit het Midden-Oosten en hij stuitte op oude teksten van de kleitabletten, die verhaalden over het ontstaan van ons zonnestelsel. De Zon, door de Soemeriërs AB.SU. genoemd, was er al voordat de planeten ontstonden. Nà de Zon verscheen MU.MU. (Mercurius) en kort daarop Tiamat. Als de Zon niet ouder is dan 4,6 miljard jaren, dan verschenen de beide planeten binnen enkele honderden miljoenen jaren, want onze planeet Gaia wordt geschat op 4,56 miljard jaren...
En vervolgens breekt er een tijd van stilte aan. Niet in ons zonnenstelsel hoor; alleen op onze planeet. Om ons heen worden LAH.HA.MU. (Venus) en LAH.MU. (Mars) geboren als tweeling en nog voordat zij tot wasdom komen, wordt een tweede paar geboren; de 'reuzenplaneten' AN.SHAR. (Saturnus) en KI.SHAR. (Jupiter). Na enige tijd kwam er een derde paar; eerst A.NU. (Uranus). Hij werd geboren uit Anshar! Anu zelf brengt vervolgens NU.DIM.MUD. (Neptunus) voort als 'zijn gelijke en naar zijn beeld'. Uit Anshar werd ook nog GA.GA. (Pluto) geboren als zijn satelliet. Nu was het zonnestelsel compleet en draaiden de goden hun baan om de Zon. Het epos vertelt vervolgens dat er dan een 'vuurbrakende' planeet in onze richting komt. Hij werd in de diepte geschapen. Nog maar net geboren zond hij straling uit en spuwde hij vuur. Deze weggesprongen sterrenvonk koerste door de ruimte en werd 'gevangen' door de Zon. Amerikaanse wetenschappers kwamen een decennium geleden met het nieuws dat onze planeet, nà haar geboorte, voor ongeveer 600 miljoen jaren 'levenloos' was en er geen activiteiten waren.
De Geboorte van Jezus
Zij hadden geen idee waarom 'opeens' het leven aanving en het evolutie-proces opstartte. Dus kunnen we stellen dat ongeveer 4 miljard jaren geleden de 'kosmische' boting plaatsvond tussen de nieuwe planeet uit de verre ruimte en de heersende planeet Tiamat (zie vorig deel). In de tussenliggende 600 miljoen jaren werden alle andere planeten van ons stelsel geboren en toen de familie voltallig was, dook de vuurbrakende planeet op.
Een vriend van mij leerde als kind van zijn vader dat Jezus werd geboren in het Orion-sterrenstelsel, want als je het kerstverhaal van de geboorte van Jezus in de stal van Betlehem tekent krijg je het volgende; neem een vel papier en teken bovenaan en in het midden een dikke stip. Eronder en uit elkaar nog eens twee stippen. Je kunt nu een driehoeksvorm zien. Daaronder op één rij drie stippen, op de zelfde afstand onder de twee als de twee onder de eerste stip... en dan onderaan nog eens twee stippen en helemaal uit elkaar. Verbindt de stippen van de bovenste stip naar beneden en je hebt de stal van Betlehem. Bovenaan de 'ster' van Betlehem, eronder Jozef en Maria, daaronder de drie koningen en helemaal onderaan de twee herders.
Teken nu onder de drie koningen de kribbe met daarin Jezus en je hebt in feite een gestyleerde tekening gemaakt van het Orion-sterrenstelsel; de herdershond (ster Sirius, hoofdster van sterrenbeeld de Grote Hond - Canis Major) kan er niet op. Deze staat te ver weg en de kribbe van Jezus staat precies op de plek waar in sterrenbeeld Orion de Orion-nevel (M42) gesitueerd is... de 'kraamkamer' van jonge sterren!
Duidelijk lijkt mij; de geboorte van Jezus is de geboorte van een ster en wel in het Orion-sterrenstelsel. De vorm van Orion doet denken aan een zandloper, aan een vlinderstrik en ook aan een huis, althans zoals wij het tekenden. Ster Jezus werd geboren in de Krabnevel in de Orion-nevel en deze jonge vuurbrakende sterrenvonk suisde door de ruimte en werd 'gevangen' door de Zon en naarmate hij dichterbij kwam werd hij meer en meer naar binnen getrokken. Een confrontatie en botsing met een der planeten kon niet uitblijven. Hij trekt voor de buitenplaneten langs, zijn binnenste is nog zacht en zo worden uit zijn binnenste 4 satellieten geboren (de Noordenwind, Zuidenwind, Oostenwind en de Westenwind). In het voorbijgaan van Saturnus en Jupiter nog eens 3 (de Boze Wind, de Vurige Storm Wind en de Onvergelijkelijke Wind).
De Geboorte van Hemel en Aarde
Dit zijn strikt genomen de 'aartengelen' en de satelieten of planeten van de jonge ster. In de bijbel terug te vinden als de zes 'engelen' God's en in de oudere Soemerische teksten als de zeven winden. De Hopi in Amerika noemen hen de 'nephews', de neefjes... en de Groningers noemen muggen 'neefjes'. En neefjes zijn dus bloedverwanten en familie en dat zijn deze zeven planeten dus ook; zij werden uit de ster geboren tijdens het voorbijgaan van de grote planeten van ons zonnenstelsel. Als echte muggen dansen zij om de ster.
Uit Tiamat's binnenste komen ook planeten; elf monsters komen tevoorschijn, waarvan KIN.GU. (= kind van de Stier) de voornaamste en grootste was. De twee objecten razen op elkaar toe twee planeten slaan in in de buik van Tiamat en doden haar. Het waren de satellieten, de neefjes of 'engelen' van de Heer Mardoek die in Tiamat sloegen. Inderdaad; de de Boze Wind en de Vurige Stormwind drongen de buik van Tiamat binnen. 'Haar lichaam zwol op; haar mond stond wijd open'. Electrische ladingen sprongen over en Tiamat’s levensadem werd afgesneden. Levenloos zweefde Tiamat in de ruimte. De nieuwe bewoner was voorbijgegaan en vervolgde zijn weg. Tiamat’s leger van monsters was verslagen en verstrooid. Alleen Kingu (KIN.GU.) bleef bij Tiamat. Haar kind kennen we als de Maan.
Ik zal vanaf nu onze planeet Gaia blijven noemen, Kingoe als de Maan en de nieuwe ster als Nibiru omdat deze naam het meest bekend is. Ikzelf noem deze tweede ster Ra en ook Anu en Gud, maar daarover later meer. Bij de geïnteresseerden is deze ster het best bekend onder de namen Nibiru en PlanetX. Zecharia Sitchin noemt hem aanvankelijk Mardoek en later Nibiru, die naam houd ik voorlopig aan om verwarring te voorkomen. Als ik met te veel namen smijt wordt het verhaal rommelig en ondoorzichtig.
Ook zal ik de uitleg van oude woorden, namen en begrippen apart behandelen... en ik begin dan maar meteen met de eerste woorden ... AB.SU. (apsoe) en AP.ZU> (apzoe) moet je zien vanuit het gezichtspunt van de Anunnaki, de astronauten en kolonisten die met hun vurige raketten Mars voorbijgingen en op planeet Gaia neerstreken. Zij komen vanuit de buitenruimte van ons zonnenstelsel en reizen op de terugreis steeds meer naar het centrum en gaan daarbij de planeten voorbij om in de baan van de astroïdengordel hun bocht om de Zon te draaien. Voor hen is de Zon, de heldere ster, het centrum, het middelpunt en dat blijkt uit de betekenis van de Soemerische benaming; AB SU> de Soemerische naam voor de Zon.
AB SU> is 'aanbedene-suiden', ofwel de aanbeden ster, verweg in het suiden (van hun reis en eindbestemming). Omgekeerd is het dan US BA<, met de betekenis; 'huis-balans', ofwel de Zon is het huis en thuis van ons stelsel, dat door de Zon in balans wordt gehouden. AP ZU> wordt vertaald; 'aanlegplaats-zoeken', ofwel de Zon was het doel van de op ramkoers geraakte jonge vuurbrakende ster. Een veilige haven dus, een huis en een thuis...
Omgekeerd is het; UZ PA< en dat zou 'uitgezocht-passend' kunnen zijn want voor UZ heb ik nog geen betekenis gevonden... maar het zou kunnen, want ons stelsel is wel degelijk uitgekozen door de sterrenvonk Nibiru... en het is een passende en geschikte plaats om als thuis te kiezen.
Dat blijkt uit de naam Jezus. Dat ziet er omgezet zo uit; SHE ZU US>, met de betekenis; gerstezaadje-zoekt-huis', ofwel het zaadje Jezus zoekt een vruchtbare bodem om wortel te schieten. Omgekeerd is het SU UZ E H(A) ES/SE<, met de betekenis; verweg/suiden-uitgezocht-lichaam-stromen/emoties-is het/seker', ofwel de sterrenvonk op ramkoers stevende af op ons stelsel en botste uiteindelijk met Tiamat. Hij doodde haar, maar schonk haar ook leven. Electrische ladingen sprongen over, wateren vermengden zich en essentieële bouwstoffen voor het leven vermengden zich.
Het Ontstaan van de Astroïdengordel
Nibiru kwam terug op de plaats van 'kruising'. De baan van Nibiru om de Zon is in feite de kruisweg van Jezus en de plaats van botsing is de plaats van 'kruisiging' op de berg Golgotha. Tiamat’s dode lichaam werd afgestreken als een Lucifer. Haar overgebleven helft werd door Gud's engel de Noordenwind weggekiept. Vanaf dan heet het restant Ki (de gekiepte). Wij kennen haar als Gaia.
Gaia komt voort uit chaos (= Grieks) en dat was dus de kosmische botsing tussen Nibiru en Tiamat. De afgestreken helft werd de asteroïdengordel en het restant was Lucifer (Gaia) die in haar val naar aarde drie engelen meevoerde naar aarde. Dit is strikt genomen de 'schepping van Hemel en aarde'.
Nibiru nam de positie in van Tiamat en schiep de asteroïdengordel, de 'Ring des Nibelungen', de gesmede armband ofwel de Hemel en verbande Tiamat's helft Ki (Gaia) naar een nieuwe baan om de Zon. Lucifer viel naar 'aarde' en dat was een nieuwe baan om de Zon, zoals de 'hemel' ook een nieuwe baan om de Zon werd, maar nu van Nibiru en niet meer van Tiamat.
Tiamat ofwel Gaia nam in haar val ook Kingu, haar grootste sateliet mee... die wij kennen als de Maan. Maan is MA.AN. (maat-hemel) omdat zijn formaat in de Hemel werd bepaald. Hij is ons 'hemelmaatje'. Nibiru's baan werd afgebogen tot een definitieve baan om de Zon. Hij werd een vast lid van onze planetenfamilie en keerde terug op de plaats des onheils… Nibiru heeft nog vier engelen (de vier apocalyptische ruiters in Openbaringen).
Herriemelk en Lawaaipap
Lucifer viel naar aarde en dat is in oertaal A AR DE> met de betekenis; 'water-rood-definitief'. Wat uit te leggen is als 'in de ruimtewateren, naast de rode (planeet Mars) zal zij definitief of voor altijd haar baan om de Zon trekken'… Gaia drong zich tussen Venus en Mars en scheidde dit paar. Dit is letterlijk de val van Lucifer. Niet Lucifer klom op naar de troon van GOD zoals in de bijbel staat, maar Nibiru/Gud verdrong Tiamat.
Hij werd de 'Heer der Hemelen'. De baas van ons zonnestelsel dus, regerende over de binnen- en de buitenplaneten. De naam 'aarde' slaat dus op de positie van Gaia en is niet haar naam. Het is de baan die zij samen met de Maan om de Zon draait. De 'hemel' is de astroïdengordel.
Omgekeerd is aarde ED RA A<, met de betekenis; 'edel-stralen-wateren', ofwel hij is edel en zuiver en straalt in de (ruimte)wateren... en foto's van onze planeet, gemaakt vanuit de ruimte, tonen dat ook aan; vooral als de Zon met haar licht de oceanen beschijnt. Dan schittert en straalt de planeet in het heldere licht.
HE MEL> is in eerste instantie gezien door mij als 'herrie-melk', omdat de astroïdengordel bestaat uit stof, gruis en puin (ondoorzichtig als melk, diffuus als honing/Miel en dus 'mellow') waarop een goede vriend riep; 'Herriemelk en Lawaaipap', duidende op mijn eerste stapjes als 'taalprofesor' Udo Limpopo en waarmee hij mijn taalontdekking ridiculiseerde, maar daarover later meer...
In de volgende aflevering over de rode kleur van Mars en waarom stieren altijd op de 'rode' lap afkomen.
Onderwerp: ANUNNAKI ONZE GODEN - Deel 6 - De Stier en De Rode Lap (1.0) ma 18 nov - 9:32
In de vorige afleveringen schetste ik een beeld van de grootsheid van het HeelAl en van de Melkweg, de Galaxy waarin wij ons aan de buitenrand bevinden, in een van de spiralen... en de kleinheid van ons zonnestelsel en dat de geboorte van Jezus in de Orion-Nevel de aanzet is tot grote veranderingen in ons stelsel.
De Zon en haar planeten worden ruw opgeschrikt door de komst van een nog vuurbrakende jonge planeet (aldus Zecharia Sitchin), die het net gestabiliseerde stelsel binnendringt en botst met de leidende planeet Tiamat. De Zon, Mumu (Mercurius) en Tiamat zijn de eerste heilige drie-eenheid als het ware en de basis van de geboorte van de andere planeten. Tiamat is groot van formaat, koninklijk ook en zij heerst over de binnen- en de buitenplaneten, als je daar dan al van kunt spreken. Op het moment dat de nieuweling Jezus, verder in dit verhaal als Nibiru, binnendringt, heeft dat gevolgen voor hemzelf en voor zijn opponent; Tiamat. Beiden zijn jong en hun binnenste is nog zacht. In het voorbijgaan van de eerste planeten; Pluto (GA.GA.), Neptunis (NU.DIM.MUD.) en Uranus (A.NU.) brengt Nibiru vier kinderen voort. In de bijbel 'engelen' genoemd en naarmate zij dichter bij het centrum en dus Tiamat komt, wordt de wederzijdse aantrekking sterker en worden nog eens drie engelen geboren...
Mede door de wisselwerking met de grote planeten Saturnus (AN.SHAR.) en Jupiter (KI.SHAR.). Dit zijn de zeven winden, te vergelijken met de zeven Rendieren voor de Arreslee van de Kerstman, maar dat komt later aan bod... maar ook te vergelijken met de zeven aartsengelen Michaël, Gabriël, Rafaël, Uriël, Hagiël, Kemuël en Zadkiël... ik weet niet of de volgorde correct is en ook niet welke 'aartsengelen' in relatie staan met de zeven winden; de Noordenwind, Zuidenwind, Oostenwind en de Westenwind... en vervolgens de Boze Wind, de Vurige Storm Wind en de Onvergetelijke Wind, maar duidelijk is dat deze satelieten in snel tempo geboren worden zoals ook de Maan en de andere 'monsters', die uit de buik van Tiamat komen.
Dit is een natuurlijke reactie als gevolg van aantrekking en de geldende gravitatiekrachten onderling tussen Nibiru en Tiamat, versterkt natuurlijk door de aantrekking van de Zon en de planeten. De volgende eerste confrontatie is een botsing waar bij de twee 'winden'; de Boze Wind en de Vurige Storm Wind inslaan in het lichaam van Tiamat. Dat is een behoorlijke kosmische ramp te noemen, maar gelukkig zijn hier geen levens mee gemoeid... maar het moet een spektakel van jewelste zijn geweest.
De schepping van Hemel en Aarde
Zeker de tweede ontmoeting tussen beiden. De nog nazwalkende aangeslagen Tiamat, groggy en onvast op de benen, wordt ditmaal niet door de 'winden' getroffen, maar door Nibiru zelf. Hij schampt de planeet en strijkt haar af als een lucifer.
Dit is in essentie het verhaal over Lucifer, die opklom naar de troon van GOD. Helaas door de 'kerkvaders' omgezet, want het was Nibiru (GUD/GOD) die opklom naar de positie van Tiamat. Hij streek haar af, verbrijzelde haar andere helft en een derde 'wind', de Noordenwind voerde het restant af naar nieuwe plaatsen.
Het verhaal van Lucifer is gemanipuleerd. Lucifer is niet een opstandige die GOD naar de kroon stak... Nee Lucifer is hier het slachtoffer. Afgestreken als een lucifer verloor zij haar macht, haar kracht en werd zij de verschoppeling onder de planeten. Ze was haar glans verloren en bovendien ketste de Noordenwind haar naar een nieuwe positie; zij kreeg een nieuwe baan toebedeeld en die was tussen de planeten Venus en Mars.
Nadat Nibiru voor de tweede keer voorbijging en Tiamat halveerde keerde eindelijk de rust weer in ons zonnestelsel... ahum, wel nadat de gevolgen van de geweldige botsing tot rust kwamen, want Nibiru liet niet alleen een gehalveerde planeet achter, maar vormde ook de 'gesmede' band, ofwel de astroïdengordel. Tijdens de rotatie om de Zon verwaaide het stof, gruis en puin tot een ring van restmateriaal; zeg maar de 'Ring des Nibelungen', Hemel genoemd omdat die zone stoffig en ondoorzichtbaar is.
Hemel komt van HE.MEL.> (herrie-melk... en lawaaipap - zie vorig deel) en dat staat voor 'heftig-mellow', ofwel heftig en hevig ging het daar toe tijdens de botsing en mellow of diffuus is het zicht daar door al het stof. De andere positie of baan is die van de overgebleven helft van Tiamat, die nu gepositioneerd is tussen Venus en Mars. Dat is de 'Aarde'. En A.AR.DE.> betekent; 'water-rood-definitief', ofwel voor altijd naast de rode planeet Mars... en dat is nu interessant, want hoe komt Mars zo rood?! De rode planeet werd Lucifer
Nou dat is heel simpel te verklaren; Tiamat was rood! Ik heb al beschreven dat Nibiru door de oude Soemeriërs ook GUD werd genoemd en dat deze naam uit te splitsen is in GU.> en UD.> en die twee woorden betekenen letterlijk 'stier' en 'uitdraven'.
Nibiru is net als Gud een naam voor de tweede ster van ons stelsel en die naam heeft betrekking op een omstandigheid, een positie of uiterlijk kenmerk. De Soemeriërs en zeker ook de Anunnaki (Nephilim/Elohim) hebben meerdere namen voor deze ster, voor zijn kracht, zijn verschijning en zijn grootsheid.
GUD betekent dus 'wilde stier' of 'aanstormende stier' en dat heeft betrekking op zijn terugkeer naar het centrum van ons stelsel. Van buiten komend, koerst hij naar binnen en wordt de aantrekking van de Zon steeds sterker, waardoor Nibiru in snelheid toeneemt, zijn baan grillig wordt en hij gaat zwalken omdat hij nu ook onderhevig wordt aan de gravitatiekrachten van de andere planeten (en hemzelf uiteraard).
Dus als hij op het verste punt van de Zon staat, in zijn 'apogeum', dan staat Nibiru bijna stil. Hij komt op zijn keerpunt, zijn snelheid is geslonken en hij heeft geen kracht meer van de Zon te ontsnappen... en dus keert hij om. De Stier draait zich om en kijkt naar de afstand tot... hij snuift, hij briest en hij krabt met zijn hoeven in de bodem. Dan besluit hij de aanval in te zetten en stuift hij in snelheid toenememd op de Zon en haar planeten af.
Dit is in essentie het verhaal van de Stier en de Rode Lap. De allereerste maal, toen hij ons stelsel binnendrong, was zijn rode lap de planeet Tiamat. Deze planeet had een rode korst of zij was nog gloeiend heet. Feit is dat stieren in het algemeen kleurenblind zijn en geen rood van paars of groen kunnen onderscheiden, dus ook geen 'rode' lap herkennen. Dat verhaal moet zijn oorsprong hebben in de verre verre oudheid en is waarschijnlijk gewoon 'sterrenkunde'. Toen Nibiru binnendrong, schampte en botste en Tiamat verbrijzelde werd uiteraard ook haar korst verpulverd...
.......en dat zou wel eens de reden kunnen zijn dat Mars bedolven is onder een laag rood stof van 80 tot 120 centimeter. Amerikaanse wetenschappers kwamen tot de slotsom dat Mars geheel bedolven is en dat er zich onder de stoflaag ijs bevindt.
Als Tiamat gehalveerd werd door Nibiru en de overgebleven helft werd weggeketst naar een baan tussen Venus en Mars, dan werd Venus meer naar binnen gedreven en Mars meer naar buiten. Venus kwam dichter bij de Zon en verbrandde deels haar atmosfeer (het Icarus-verhaal?!) en Mars bevroor meteen.
Het stof van de kosmische botsing tussen Nibiru en Tiamat daalde neer op de belendende planeten; Mars en Jupiter. Mars werd geheel bedolven weten we nu. De planeet is klein en Jupiter, veel groter, werd ook bedolven... maar van dat rode stof vinden we slechts zwemen terug in de banen in zijn atmosfeer.
Stier Nibiru stormde af op de rode planeet Tiamat en als we kijken naar de bodem op onze planeet, dan zien we op vrijwel alle continenten rode rotsen, rode woestijnen en rode aardlagen en rood zand.
De namen Venus en Mars zal ik even toelichten. Venus wordt in oertaal VE NU US>, met de betekenis; 'veel-permanent-huis', ofwel Venus kreeg, net als Tiamat's helft Gaia, een nieuw thuis. Voor altijd kreeg zij een nieuwe baan om de Zon... en zij werd een 'hete' tante, want dichterbij de Zon.
Omgekeerd is het dan SU UN E VE<, met de betekenis; 'verweg/suiden-eenheid-lichaam-veel', ofwel in haar nieuwe positie vormde zij opnieuw een eenheid (met ons stelsel... en mogelijk met Mercurius), maar nu met Gaia ertussen.
Nog steeds deel uitmakend van de binnenplaneten en op één rij met Mercurius, Gaia en Mars. Mars ziet er als volgt uit; MA AR SE>, met de betekenis; 'maat-rood-seker', ofwel Mars is vanaf dat moment rood. Zij maat, zijn formaat is in zekere mate rood van kleur, dat is seker! ES RA AM< wordt dan 'het is-stralen-wortelen', ofwel hij straalt aan het firmament.
Slechts 6.000 kilometer in doorsnee, maar vanaf hier duidelijk te zien als een sinaasappelkleurige oranje bolletje. En Mars is net als Venus en Gaia ook geworteld... genesteld en gezet in diens nieuwe positie.
Als Mars en Jupiter bedolven zijn onder lagen van rood stof uit de astroïdengordel en Tiamat van oorsprong een rode korst had, moeten we aanwijzingen kunnen vinden... en dat kunnen we ook!
Tiamat wordt afgestreken, haar binnenste komt bloot en het afgestreken deel bestaat grotendeels uit rode korst, dus bestaat het materiaal waaruit de astroïdengordel is opgebouwd grotendeels uit rood stof, gruis en puin! Dat lijkt me volkomen logisch. Arme Tiamat, helemaal open bloot en het binnenste buiten. Ontdaan van een beschermende korst... we weten inmiddels van filmpjes, gemaakt door astronauten, dat druppels water of limonade in de ruimte (door gebrek aan zwaartekracht) meteen veranderen in perfecte ronde bolletjes... en zo was het ook met Tiamat.
Het restant van de planeet trok meteen weer rond en een nieuwe korst vormde zich. Op onze planeet zijn nu negen grote en zes kleinere tektonische platen gedefinieerd. Een tectonische plaat of 'schol' is een deel van de aardkorst (lithosfeer genaamd) en de continentale plaatdelen zijn gemiddeld zo'n 150 kilometer en de oceanische hooguit 25 kilometer!
De continentale plaatdelen hebben een grotere dichtheid dan de oceanische plaatdelen en dit bij elkaar versterkt de kosmische botsing en dat de continentale korst van onze planeet wel eens de oude korst van Tiamat kan zijn... en de oceanische korst de nieuwe korst is van nà de botsing toen de planeet, althans van wat er over was - weer samentrok en een nieuwe korst stolde op het blootliggende binnenmateriaal.
Het was de Duitse metereoloog Alfred Wegener (1880-1930) die in 1912 al poneerde dat de continenten in elkaar passen maar door de tektonische bewegingen uit elkaar zijn gedreven. Aanvankelijk vormden deze continenten een 'oercontinent', Pangea genaamd.
Wegener was niet de eerste; vóór hem hadden Roberto Mantovani en Frank Bursley Taylor theorieën gepubliceerd dat de continenten waren bewogen. Deze inzichten versterken het verhaal van de oude Soemerische teksten dat Tiamat bestaan heeft en werd verwoest. Gelukkig bleef een deel van de planeet over en bleek het levensvatbaar te zijn!
Onderwerp: ANUNNAKI ONZE GODEN - Deel 7 - De Ster en De Rode Lap (2.0) zo 15 dec - 1:22
In deze reeks tracht ik de beweringen van Zecharia Sitchin, dat er zich in ons stelsel nog een hele grote planeet bevindt, te staven en tevens de berichtgevingen over PlanetX/Nibiru te scheiden van echt en onecht, van waar en onwaar, want er drijven nogal wat onzinberichten in de internet-zee.
Naarmate het fenomeen Nibiru tot meer geïnteresseerden doordringt in hun bewustwording, nemen ook de onzinverhalen toe. Slechts weinigen hebben de moeite genomen de boeken van Sitchin te lezen en met name zijn eerste boek; 'De Twaalfde Planeet' bevat veel informatie betreffende die pla... komeet die een ster blijkt te zijn. Daarom is de kop van dit tweede deel dan ook verandert in 'ster' in plaats van stier.
In deze reeks wil ik ook graag ophelderen dat het begrip GOD, wereldwijd aanvaardt als oppermacht, als Almacht zelfs, als schepper van Hemel en Aarde en zelfs de Schepper en creatief Brein achter het HeelAl en zelfs als de Vader van Zoon Jezus... niet meer is dan de tweede ster van ons zonnestelsel en in galaxy de Melkweg een onbeduidend dwergsterretjes is naast sterretje de Zon... en dat ons zonnestelseltje ook maar middelmatig van grootte is, evenals sterretje de Zon zelf - in vergelijking met andere stelsels en sterren. Helemaal niks mis mee, maar ik wil graag die onderscheidende onbelangrijkheid aantonen, opdat wij beseffen dat we weliswaar in een prachtig systeem wonen, maar dat iets verderop in de Melkweg men geen notie heeft wie wat waar wij zijn...
Ook wil ik deze reeks graag uit de doeken doen dat onze mythologische en bijbelse 'goden' zeer waarschijnlijk amphibische reptielen zijn, geëvoluëerd uit de Sauriërs (Leguanen?) en directe familie zijn van de Varanen, Hagedissen, Salamanders, Padden, Kikkers en Schildpadden... en niet vergeten de Slangen! Daarnaast wil ik tevens een pad betreden en uitleggen dat alleen 'mensen' afstammen van de 'goden', die we vanaf nu dan maar Anunnaki zullen noemen omdat deze naam algemeen het bekendst is en dat er op onze planeet waarschijnlijk reeds 'humanoïden' rondliepen die we kunnen zien als 'aardlingen'. Dit zijn strikt genomen geen mensen, maar daarover later meer! Van deze mensenrassen zijn er enkele die meer aandacht hebben en krijgen van hun scheppers... ....en daarvan zijn de Europese blanken de hoofdgroep.
Nu we midden in de 'ZwartePieten Rellen' zitten misschien niet zo handig daarover te reppen, maar ja die Anunnaki zijn nu eenmaal lichthuidige tot transparant en de witte rossige en roodharige mensen hebben volgens mij het meeste DNA van de Anunnaki en zijn derhalve genetisch gezien het dichts bij hun scheppers... dus dat wit beter is dan zwart kun je rascisme noemen, maar wel gegenereerd door de 'goden' zelf. Voor hen zijn wij een ondersoort, een subras, slavenvee en halfdierlijk. Dus zoals de keurmeester op de kleinvee-keuring de verschillende Konijnen beziet, zo kijken de Anunnaki ook naar ons; de witten goed voor de kerst, de zwarte flaporen geschikt voor pantoffels en handschoenen en de grijze erg in trek als knuffel voor de kinderen.
Maar ik glij af, drijf af en wil nog opmerken dat die witten in Europa ook nog eens een taal spreken die zeer verwant is aan de taal van de Anunnaki... dus de rode draad in deze grootse opzet tot verduidelijking is; wie of wat is GOD?! Wie zijn de Anunnaki en wat is hun relatie tot ons mensen... en waarom zijn de witten zo nadrukkelijk aanwezig op deze planeet, terwijl zij nu nog maar 3% van de totale wereldbevolking uitmaken en waarom werd de mens geschapen; wat is de opzet van schepper en Vader Enki en hoe verhouden onze gebeurtenissen zich tot een groter deel van de spiraal waarin wij ons bevinden en... waarom staan wij momenteel zo in de belangstelling van de 'opgevaren Meesters', het Asthar-Commando en de Federatie van Vrije Volken en Planeten?! Is er hier wat gaande dan?! Ja als een klein Gallisch dorpje dat verzet biedt tegen de Romeinse overmacht hebben zich hier de Anunnaki ingegraven.
Maar terug naar het verhaal...
De Ster en de Rode Lap
Zoals beschreven; een stier is nagenoeg kleurenblind en zal dan ook een blauwe lap niet kunnen onderscheiden van een groene of rode... ja misschien in grijstinten. Hij wordt in elk geval niet specifiek aangetrokken door de kleur rood. Dat moet een andere en wellicht oudere oorsprong hebben en zodoende kwam ik met het verhaal van de jonge ster Nibiru die 4 miljard jaren ons zonnestelsel naderde. Zijn komst veroorzaakte geweldige veranderingen in ons net stabiele stelsel. Zijn komst deed de aanwezige planeten sidderen en huiveren en allen spoorden hem aan de hooghartige Tiamat een lesje te leren.
Tiamat was het doel, zijn eindbestemming en zodoende zien we de razende Stier zich dan ook op de rode lap storten, want Tiamat's korst was rood. De stierster stootte twee hoorns (satellieten) in Tiamat's lichaam en doodde haar. Bij de tweede ontmoeting stortte de Stier zich op het inmiddels hulpeloze lichaam en brak het in tweeën.
De Rode Lap werd Gaia
Tiamat werd gespleten... en de rest is bekend; haar ene helft werd de astroïdengordel en de andere bleef over. Ze trok weer rond, haar overgebleven korst kraakte en scheurde uiteen... en wat Alfred Wegener aantoonde klopt dan ook. De vormen van de huidige continenten passen inderdaad perfect in elkaar en wat je dan krijgt, noemt men het 'oercontinent' Pangea. Dat was het stukje oude korst dat restte en zoals wetenschappelijk onderzoek aantoont; de continentale korst is wel 150 kilometer dik, dichter van structuur en de oceanische korst is slechts 25 kilometer dik en ook nog eens lichter van structuur en daarom kunnen we aannemen dat het verhaal, het 'Enoema Elisj', het zogenaamde scheppingsverhaal van ons zonnestelsel, dan ook op waarheid berust. Dit is opgeschreven door de oude Soemeriërs en door Zecharia Sitchin herontdekt.
Met veel lef propageerde hij dat de 'goden' uit de antieke werelden geen idolen zijn, aanbeden door de mensen, maar wezens van vlees en bloed. Door zijn zienswijze te veranderen ontdekte hij in het 'godenverhaal' de hemelstrijd tussen de planeten en de wording van ons stelsel zoals we het nu kennen... maar daar is wel het een-en-ander aan vooraf gegaan. Nibiru halveert de trotse Tiamat, schept de 'Hemel en de Aarde' en dus ook de astroïdengordel en, niet onbelangrijk; drijft het liefdespaar Venus en Mars uit elkaar. Alles bij elkaar behoorlijke veranderingen in een kort tijdsbestek. Heftige botsingen, veel commotie en opwaaiend stof (zie stoflaag op Mars en in de banen van Jupiter) en een veranderde setting van planeten en... de voorwaarden tot leven, tot evolutie.
Het liefdespaar Venus en Mars
Planeet Mars heeft een doorsnede van 6.794 kilometer en de temperaturen variëren van + 20°C (zomer) tot - 140°C (poolwinter). Mars' stoflaag bestaat uit het mineraal Hematiet en is daardoor roestrood van kleur (ijzer(lll)oxide). Volgens Immanuel Velikovsky (1895-1979) in zijn eerste boek; 'Werelden in Botsing' zou Venus ooit een komeet geweest zijn. Ze zou zich langs een lange eliptische baan bewegen (Velikovsky was toen nog niet op de hoogte van de aanwezigheid en bestaan van Nibiru!) totdat een gebeurtenis haar dwong de baan van een planeet in te nemen. Een conflict tussen Venus en Mars zou de niet onmogelijke oorzaak kunnen zijn, aldus Velikovsky. Hij stelde dat zoiets groots beslist gememoreerd zou zijn... en hij haalt de Ilias aan; 'Een felle strijd was er ontbrand onder de leden van de sfeer' (Empedocles). De Ilias en de Odysse (O die see!...) zijn geschreven door Homerus om-en-nabij 685 voor de jaartelling.
Maar dit verhaal zegt niet specifiek iets over de gebeurtenis zelf. Tweemaal zouden Ares (Mars) en Aphrodite (Venus) elkaar treffen, aldus de Ilias. Velikovsky meende dat Venus en Gaia botsten in de 15e eeuw voor de jaartelling en dat is verdacht dicht bij mijn geschatte laatste voorbijgang van Nibiru. Ik schuif de bijbelse figuur Mozes namelijk naar achteren en situeer hem en de Exodus ergens tussen 1588 en 1555 voor de jaartelling, terwijl theologen en bijbelkenners Mozes situeren ergens tussen 1440 en 1230 voor de jaartelling. Ik moet ook wel omdat het beruchte 'Oera Linda Boek' van de Friezen een water- en moddervloed beschrijven in de Rode Zee in het jaar 1565 voor 'het jaar des Heren'... en een jaar later bleek bij inspectie dat het Zeekanaal tussen de Rode Zee en de Middellandse Zee was dichtgeslibt. Dat Venus en Mars licht schommelen en zwabberen als Nibiru voorbijgaat lijkt me niet ongewoon.
De draaiing van Nibiru om de Zon is van rechts naar links en die van alle andere planeten van links naar rechts. Hierdoor ontstaan gravitatiekrachten en kunnen kleine bolletjes als Mars, Maan en Gaia en zelfs Venus en Mercurius lichtelijk uit hun banen worden getrokken. Zo kan Mars dichterbij komen, evenals de andere buurplaneet; Venus. Nou hebben deze confrontaties niets van doen met de grote 'kosmische' botsing van 4 miljard jaren geleden toen Venus en Mars werden gescheiden. Mars werd naar buiten geduwd en hij bevroor onmiddellijk en Venus werd naar binnen gedrukt en vatte wellicht meteen vlam... want Lucifer, de overgebleven helft van Tiamat kwam letterlijk tussenbeide. Volgens Velikovsky vormen wolken van gasvormige koolstofverbindingen nu de atmosfeer van Venus. Zuurstof en waterdamp zijn afwezig en kooldioxyde en veel zwavelzuur vormen de dampkring.
Venus zou rijk zijn aan petroleumgassen die, zolang Venus heet is, zullen blijven circuleren als hydrocarbonaten in gasvorm... en als er op Venus (onder de dampkring) nog zuurstof aanwezig is, moeten daar petroleumbranden zijn, aldus Velikovsky. Vandaar dat Venus een 'hete tante' is, een gepassioneerde dame die snel sexueel op temperatuur is (Venus, Aphrodite, Bastet en haar delta... del, gevallen vrouw...).
Venus heeft een doorsnee van 12.104 kilometer en draait in 243 dagen eenmaal om de Zon. de temperatuur is gemiddeld + 480°C en zelfs hoger dan de temperaturen op Mercurius, die notabene veel dichterbij de Zon draait. Velikovsky vermoedt dat Venus meteen in de hens vloog en dat een groot deel van haar bitumen in de atmosfeer als een fakkel brandde. Ik moet daar bij denken aan het Icarus-verhaal. Van de jonge vermetele jongeman die wilde klimmen en klimmen en toen zijn vleugels verbrandde en neerstortte... en misschien komt dat nog eens aan bod.
Stierster, Stierstelsel en een Rood oog
De oorspronkelijke rode planeet Tiamat verdween van het toneel. Gaia vertoont nog rode gebergten, rotsformaties en rode woestijnen. Ook zijn delen bedekt met vruchtbare rode aarde en de Stier? De Stier werd de Ster. Het oude Soemerische teken voor AN. is een achtpuntige ster en AN. betekent; A - ster, B - Hemel en C -Kennis.
Alledrie de woorden zijn synoniem aan elkaar en zijn tevens onlosmakelijk met elkaar verbonden... want de Stierster Nibiru komt elke 3600 jaren in de Hemel en vandaar (van die ster dus!) komt alle kennis op onze planeet. Meegenomen door de Anunnaki, de astronauten en kolonisten die hun taal, cultuur en kennis meenamen. AN. vinden we terug in het Duitse 'Ahnen' en 'Ahnung'... die beiden met besef, benul en weten verbonden zijn. Dat de ster acht punten heeft komt omdat het een ster betreft met aanvankelijk zeven satellieten (de 'engelen' God's en de Hopi- nephews...) en daarvan zijn er nog maar vier over. Ster + planeten, acht in getal staan voor 'macht', want acht is macht en... ....geef 'acht', maar ook dacht, jacht, lacht, macht, nacht, pacht, wacht, en zacht... of verzin ik dat nou maar?!
Feit is dat de Stierster de allesbepalende factor is geworden in ons stelsel. Daarnaast kennen we ook het sterrenbeeld Stier. Sterrenbeeld Stier maakt deel uit van de 'dierenriem', ofwel de twaalf sterrentekens waardoor de ecliptica van de baan van de Zon loopt tijdens haar reis door de ruimte. De belangrijkste sterren van Stier zijn; Aldebaran, Alcyone, Electra en Maia. Binnen de contouren van sterrenbeeld Stier bevinden zich twee andere sterrenbeelden (sterrenhoop/cluster) de Plejaden en de Hyaden. Aldebaran is de hoofdster van de Hyaden en wat we noemen een rode reus. Het is een joekel (44 x de Zon in doorsnee), maar wel een lichte gasbel... bol. Hij wordt gezien als het rode oog van de Stier.
lcyone van de Plejaden (1400 x helderder dan de Zon) heeft een 'tegenster' en dat is Procyone (2 x de helderheid van de Zon). Procyone is de hoofdster van het sterrenbeeld Kleine Hond (Canis Minoris) en beiden zijn zij de 'witte' en de 'zwarte' heks uit de sprookjes... en misschien komt dat nog eens aan bod!
Als afsluiting moet ik ook naar het 'muurspel' Darts kijken. Darts zou een van oorsprong Engelse binnensport zijn voor mannen (cafésport voor bierdrinkende mannen met plakplaatjes op de armen, iets te strakke T-shirts en dikke buiken en pafferige koppen)... en dat blijkt ook vaak zo te zijn, maar desondanks kunnen ze wel wat. Ze kunnen namelijk uiterst geconcentreerd werpen. Darts wordt gespeeld met drie pijltjes (darts) en een bord. Het is een eeuwenoud spel blablabla... en het absolute midden van het bord wordt 'Bullseye' genoemd... en heeft de kleur rood! Is dat nu toevallig of verzin ik dat maar zo?! Nee dat zal vast zijn oorsprong hebben in de sterrenkunde zoals de Stier met zijn Rode lap... en bovendien doet het Dartsbord mij sterk denken aan de Rode Tafel van Koning Arthur. Dat was geen echte koning natuurlijk; ook dat verhaal is sterrenkunde uiteraard; de Ronde Tafel stelt de sterrenhemel voor; de twaalf Knights de twaalf sterrenbeelden en in het midden bevindt zich 'Big Arth', de poolster, maar dat is weer een ander verhaal.
Van binnen naar buiten zien we; Bullseye (rood) met een waarde van 50 punten, Single Bull (de groene ring) van 25 punten en verder zijn er de zones Bed (zwart en wit), Triple Ring (3 x de puntwaarde met banen van rood en groen) en opnieuw Bed (zwart en wit) en Double Ring (2 x de puntwaarde met banen van rood en groen). Volgende keer alles over God, Duivel en Satan..
Onderwerp: Anunnaki - Onze goden - deel 0 - 25 (introductie) 
vr 11 okt - 3:29
