Het drama van Trimunt

Het drama van Trimunt
F R I E S C H D A G B L A D
Zaterdag 19 april 1980

Door Jan A.Niemeijer

Straks vieren we voor de 35ste maal de bevrijding. Wat betekent dat? Waarom doen we dat? Wat wil het zeggen in een vrij land zonder onderdrukkers te mogen leven? Dit verhaal is speciaal geschreven voor de jongeren die de Tweede Wereldoorlog niet zelf hebben meegemaakt. Hoe kunnen we beter en schrijnender laten zien hoe wreed en onmenselijk een oorlog is, dan de geschiedenis te vertellen van Steven van der Wier, een schooljongen van 13 jaar, die de bevrijding niet mocht beleven. Door een grillige beslissing van een S.D.-majoor werd hij, samen met 15 anderen genadeloos gedood.

SCHOOLJONGEN VAN 13 STIERF VOOR VUURPELOTON

Steven van der Wier was een flink uit de kluiten gewassen schooljongen, die woonde op een boerderij aan de Haarsterweg tussen Marum en Frieschepalen. Steven hield van al die dingen die de meeste kinderen fijn vinden. Als hij vrij was van school klom hij in bomen en sprong over sloten.
Als het voorjaar was zocht hij kikkervisjes en bewaarde ze in een jampotje, tot ze pootjes kregen en ze hun lange zwiebelstaartjes kwijtraakten.
Soms vond Steven een nest met kievitseieren of lag hij op z‟n buik in een weiland te kijken naar een ooievaar of reiger, aan de kant van de sloot.
Toen hij wat groter werd maakte hij vliegers, prutste aan oude fietsen en hielp thuis mee op de boerderij.

Steven was het tweede kind uit het tweede huwelijk van z‟n vader. Hij was een resolute, vriendelijke jongen met een levendige belangstelling voor alles wat er om hem heen gebeurde. Als de ouderen over de oorlog praatten, luisterde Steven met gespitste oren. Hoe vaak had hij het verhaal niet gehoord van z‟n oudere broer Uitze, die in de meidagen van 1940 als soldaat tegen de Duitsers had gevochten.

In het Westerkwartier wilde men de Duitsers tonen dat men de Nederlandse mannen niet wilde laten gaan. Er brak een staking uit die het leven snel verlamde. Winkels gingen dicht, de boeren leverden geen melk meer aan de zuivelfabrieken. Bootjes waarmee de melk naar de zuivelfabriek werd gevaren, liet men zinken. Melkwagens werden onklaar gemaakt, zodat de melkbussen niet bij de boerderijen konden worden opgehaald.

Ook in De Haar, een langgerekte streek tussen Marum en Frieschepalen bij de Fries-Groningse grens was de staking het gesprek van de dag.
De mensen lieten het werk rusten en stonden in groepjes langs de weg om de situatie te bespreken. Zondagsavonds kwamen groepen jongelui aan de Haarsterweg samen. Ze stonden in een wijde kring en zongen met felle overtuiging vaderlandse liederen.
Ze konden niet vermoeden hoe meedogenloos de vijand nog geen dag later zou toeslaan!

Al in het najaar van 1940 waren de Duitsers begonnen in Trimunt, een paar kilometer van De Haar een radarstelling in te richten, die ze de codenaam Löwe gaven. De soldaten die deze radarpost bemanden, moesten overvliegende geallieerde toestellen peilen en de eigen nachtjagers er naartoe dirigeren. In de loop van de oorlog was dit barakkenkamp met een groot aantal betonnen bunkers en geschutsopstellingen uitgebreid. De bevolking van Marum ondervond weinig hinder van de Duitse soldaten, die het in het rustige Trimunt, ver van het front, tamelijk naar hun zin hadden. De commandant van Löwe, Ober-Leutnant Berndt was er dan ook weinig gelukkig mee, toen hem maandagmorgen, 3 mei 1943 werd gerapporteerd, dat er in het dichtbij gelegen De Haar verzetsdaden waren gepleegd. Er waren boomstammetjes over de weg gelegd, zodat liet verkeer er door gehinderd werd. Na een tweede melding dat de boomstammetjes er nog lagen, voelde Ober-Leutnant Berndt zich geroepen iets te ondernemen. Hij nam telefonisch contact op met de Duitse Sicherheits Dienst (S.D.) in het Scholtenshuis op de Grote Markt in Groningen en kreeg instructies om streng op te treden en de verzetsacties in de kiem te smoren.

Bij het uitbreken van de oorlog had Uitze als grenadier in Den Haag gelegen. Zijn onderdeel was bij Ypenburg in verschrikkelijke gevechten met de Duitsers gewikkeld geraakt en had daarna moeten oprukken naar Rotterdam. Dagenlang had Uitze de verschrikkingen van de oorlog meegemaakt.
Nadat de Maasstad door de Duitsers was gebombardeerd, had het Nederlandse leger zich moeten overgeven en waren onze Oosterburen hier de baas geworden. Even leek het er nog op dat ze ons volk wel met rust zouden laten. Maar al gauw werden de eerste mensen opgepakt en in de gevangenissen gestopt.


Al gauw werden de Joodse [size=12]Nederlanders uit hun huizen gesleept, omdat Hitler de Joden haatte. Meer dan 100.000 Joden zouden in de loop van de oorlogsjaren naar Polen worden vervoerd. De meesten werden in. gaskamers gedood. Honderdduizenden Nederlandse mannen moesten slavenwerk doen in Duitse fabrieken. Recht was er niet. Je mocht niet meer zeggen wat je meende. Je mocht niet meer doen wat je wilde. De Duitsers waren hier de baas. En ze lieten het geducht merken!

Stakingen

Op donderdag 29 april 1943 ging er een schok door Nederland. De "Wehrmachts-befehlshaber in den Niederlanden", generaal Fr. Christiansen, maakte bekend dat de Nederlandse soldaten weer in krijgsgevangenschap moesten komen.
Na de oorlogsdagen van 1940 waren ze vrijgelaten en ook Uitze van der Wier had naar huis mogen terugkeren.

Waarom werden ze drie jaar later plotseling weer teruggeroepen? Omdat de Duitsers dringend behoefte hadden aan duizenden werkkrachten die in hun fabrieken konden werken. De Duitse mannen vochten immers aan het front.

Overal in Nederland heerste grote schrik. Opnieuw in krijgsgevangenschap? Dat nemen we niet, we gaan niet, zeiden velen. Door heel het land braken stakingen uit. Overal legden mannen en vrouwen het werk neer. De Duitsers moesten weten dat het Nederlandse volk dit onrechtvaardig besluit niet nam.

Duitsers op hun beurt kondigden standrecht af en dat betekende, dat ze zonder waarschuwingen zouden schieten op iedere samenscholing. Dat het Nederlandse volk tot in z‟n ziel gekrenkt was bleek uit de scherpe reacties.

In Nieuwe Pekela in de Groninger Veenkoloniën liep het volk te hoop en sleepte de NSB- burgemeester uit het gemeentehuis. Men sloeg hem een portret van NSB-leider Anton Mussert op het hoofd stuk en smeet hem in het Pekelder Diep. Eerst nadat hij het NSB-speldje van z„n jas had gehaald, mocht hij druipend van het water op de wal kruipen. Het is een wonder dat dit emstige incident zonder bloedvergieten is afgelopen. In het hele land werden namelijk vele tientallen mensen zonder vorm van proces geliquideerd. De gebeurtenissen in Marum vormden daarbij een triest dieptepunt.

Ook in Marum in het Groningse Westerkwartier

Zo reden er die maandagmorgen vier militairen onder leiding van een Feldwebel, een sergeant-majoor, op de fiets over de Haarsterweg, richting Frieschepalen. Ze zouden meteen kijken waar de wagens bleven, die met bouwmaterialen naar het kamp in Trimunt onderweg moesten zijn.
Aan de Haarsterweg, niet ver van Frieschepalen vonden de Duitse soldaten werkelijk een enkel boomstammetje over de weg liggen.
Ze sleepten het obstakel opzij en peddelden verder, richting Friese grens.

Toen ze na enige tijd terugkwamen en ontdekten dat het boomstammetje er alweer lag, ontstaken ze in woede. Ze riepen een boer uit de omgeving en sommeerden hem, onder bedreiging van hun geweren om de boom als de weerga weg te halen. In geprikkelde stemming reden de soldaten verder. Toen ze ontdekten dat er wat verderop, bij een van de boerderijen volk samenschoolde, besloot de Feldwebel krachtig op te treden. De soldaten naderden snel en schreeuwden bevelen. De groep langs de weg stoof uiteen. Een stel jongeren, onder wie onderduikers, schoten het erf op en verdwenen in woonhuis en schuur. Een paar ouderen, onder wie de boer Euwe de Jong, bleven staan. Euwe de Jong was een goeie veertiger, evenwichtig, zich van geen enkel kwaad bewust. Waarom zou hij wegvluchten?

Enkele soldaten bewaakten de mannen die bij de weg stonden, de anderen vlogen het erf op en drongen de boerderij binnen. Alle mannen en jongens die ze vonden werden naar buiten gedreven. Onder hen waren twee zoons van de boer, de l3-jarige Foppe en de 1 2-jarige Marten. Ze moesten bij de anderen aan de weg gaan staan, maar hun vader, Euwe de Jong zei zacht maar niet veel nadruk: "Loop langzaam weg". Marten volgde dat bevel op en verdween schielijk naar de buren. Foppe (nu Gereformeerd predikant in „t dichtbij gelegen Leek) aarzelde nog even. Hij wilde het liefst niets van het gebeuren missen. Maar z‟n vader herhaalde duidelijk het bevel: "Loop langzaam weg". Ook Foppe maakte zich toen uit de groep los en verdween vlug. Als een van de laatsten werd uit de boerderij gehaald een 13-jarig vriendje van Foppe, Steven van der Wier, die zich had verstopt in het pomphok, een schuurtje naast het huis waar de melkbussen werden schoongemaakt.

Waarom namen de soldaten hem mee? Zagen ze niet dat hij nog maar een kind was? Steven had die morgen met z‟n broers Uitze en Jelle aardappelen zullen poten, maar ze waren na het koffiedrinken naar de weg gegaan om met buurtgenoten over de staking te praten. Steven droeg een blauwe overall en daar hij nogal groot van postuur was, hebben de soldaten [size=12]zich [size=12]waarschijnlijk niet gerealiseerd dat ze een kind van 13 jaar gevangen namen.

Steven die negen dagen later, op 12 mei z‟n veertiende verjaardag zou hebben gevierd, was juist met een goed rapport overgegaan van de eerste naar de tweede klas van de Mulo.

Nadat de Duitsers er zich goed van overtuigd hadden dat er geen mannen in de boerderij van de familie De Jong waren achtergebleven, werd het groepje gevangenen, zwaar bewaakt door de soldaten, afgevoerd. Het waren Euwe de Jong ën zijn knecht Gerrit van der Vaart, landbouwer Sibbele de Wal, buurjongen Hendrik Hartholt, boerenknecht Geert Jan Diertens de onderduikers Friedrich Ludwig van der Riet en Johannes Glas uit Dokkum die vanwege een verstuikte enkel de fiets van De Wal mocht gebruiken, de broers Karst en Jan Doornhosch en Uitze en Steven van der Wier. Wat ging er door hen allen heen?

Een eindje verderop, bij de boerderij van de familie Hartholt maakten de Duitsers nieuwe gevangenen. Vader Hartholt die al op afstand had gezien dat de soldaten ook zijn zoon hadden meegenomen, was naar de weg gegaan om de Duitsers tot andere gedachten te brengen. Maar van de soldaten was niets goeds te verwachten. Ook vader Hartholt werd gevangen genomen. De soldaten renden met het geweer in aanslag het erf op en arresteerden z‟n twee andere zoons Dirk en Albert Hartholt, verder Jelle van der Wier, een broer van Uitze en Steven en Berend Assies, die verloofd was met „n dochter van de familie Hartholt. Hij was pas een half uur voor de Duitse overval bij de boerderij gearriveerd. Ondanks de protesten van hem en z‟n verloofde werd ook Berend Assies gevangen genomen.

Zestien gevangenen

En zo gingen daar op die maandagmorgen over de Haarsterweg 16 mannen en jongens, bewaakt door Duitse soldaten, niet de fiets aan de hand en het geweer schietklaar. Hebben de gearresteerden de ernst van de situatie ingezien? Waarschijnlijk niet. Ze voelden zich niet schuldig en ze moesten gehoopt hebben dat ze na ondervraging snel op vrije voeten zouden komen. Als het aan de commandant van de radarstelfing Löwe in Trimunt had gelegen was het hele incident ook wel met een sisser afgelopen.

Maar het lot van de gevangenen zou worden bezegeld door de 46-jarige Duitse majoor Johann Mechels van de S.D., die „s morgens vanaf het Scholtenshuis in Groningen in z‟n groene gevechtswagen met twee overvalwagens het Westerkwartier was ingetrokken. Mechels was juist een dag eerder belast met de handhaving van rust en orde in de drie noordelijke provincies en hij was van plan z‟n macht op overduidelijke manier te demonstreren.
Hij reed door het Westerkwartier en ontdekte dat er inderdaad gestaakt werd, dat men melkbussen over de straat had laten leeglopen en dat er samenscholingen waren. In het dorp Marum werd door majoor Mechels en z‟n mannen aan zo‟n samenscholing op drastische wijze een einde gemaakt. De 29-jarige Andries Sikkenga werd daarbij dodelijk getroffen.

Een van de getuigen van deze moordpartij was de toen 20-jarige Wieger van der Wier, een broer van Uitze, Jelle en Steven.
Terwijl z‟n andere broers naar de families De Jong en Hartholt waren gegaan, was hij naar Marum gefietst en werd zo getuige van het brute optreden
van de Duitsers.

Wieger van der Wier was hevig ontsteld door de Duitse actie en hij besloot in allerijl naar huis te gaan om te waarschuwen.
Hij fietste terug naar De Haar en kwam onderweg een jongen tegen die voor de Duitsers vluchtte en die hem toeschreeuwde: "Het is niet best, ze pakken alles op". Wieger liet er er zich niet door afschrikken en hij reed snel door. Vlak bij z‟n huis, voor de boerderij van Hartholt zag hij de gevangenen staan, terwijl de Duitsers nog met hun overval bezig waren. Hij passeerde de groep juist op het moment dat z‟n broer Jelle naar de weg kwam lopen. Jelle zag z‟n broer en trok een ernstig gezicht om uit te de drukken dat hij de situatie maar bedenkelijk vond. Wieger fietste door en zag even later dat de stoet zich in beweging zette.

De 16 gevangenen begonnen aan hun laatste tocht, een wandeling van een paar kilometer naar het kamp in Trimunt. Vermoedelijk de laatsten die hen buiten het kamp nog zagen, waren bewoners van de boerderij vlak bij de stelling Trimunt. Ze zagen de mannen en jongens op korte afstand passeren.
Ze zagen ook Steven, de Mulo-scholier die nog naar hen lachte.

de Executies

De gevangenen werden het kamp binnengeleid en opgesloten in de wachtbarak, niet ver van de ingang. Hun klompen bleven voor de deur staan.
Nadat de mannen al een paar uur opgesloten hadden gezeten, reed majoor Mechels met z‟n trawanten het kamp binnen. Hij had honger en hij ging ervan uit dat er in het kamp wel iets te eten [size=12]zou zijn. Voordat het gezelschap aan tafel ging werd aan majoor Mechels meegedeeld dat 16 boeren van De Haar waren gearresteerd, vanwege de boomstammen, waarover telefonisch al was gerapporteerd. Of waren de mannen en jongens van De Haar juist alweer in vrijheid gesteld en waren ze op weg naar de slagboom toen majoor Mechels de poort binnenreed? De lezingen over het gebeurde lopen uiteen. Wel staat vast dat Mechels opveerde toen hij hoorde dat er arrestanten waren. Dat was het moment waarop hij had gewacht. Nu kon hij tonen hoe er met saboteurs gehandeld moest worden, hoe de orde op krachtige wijze kon worden hersteld. Majoor Mechels gaf toen het duivelse bevel de gevangenen van De Haar ter plaatse te executeren. Vlak .bij de zuidelijke ingang van het kamp, op kleine afstand van de wachtbarak was een kleine heuvel. Daar zou het vonnis van majoor Mechels worden voltrokken. De gevangenen werden even na het middaguur in kleine groepjes voor de heuvel opgesteld en vervolgens door de S.D.'ers van majoor Mechels met machinegeweren neergeschoten.

Zo stonden daar die voorjaarsdag vader Hartholt en z‟n drie jongens, hand in hand. Zo stonden daar ook al die anderen, verbijsterd, verslagen.
Nadat de eerste executies al waren uitgevoerd moet Steven van der Wier in doodsangst hebben geprobeerd te vluchten. Weg van die onheilsplek, weg van z‟n beulen. Hij probeerde onder de prikkeldraadversperring door te komen. Maar wat kan een weerloos kind, wat kan een mens in zo‟n situatie nog uitrichten. Steven moet direct bij de prikkeldraadversperring door de S.D.‟ers zijn neergeschoten. Zo werden op 3 mei 1943 in Trimunt 16 onschuldigen wreed vermoord. En onder hen was een kind van 13 jaar, Steven van der Wier Wat had hij met de oorlog te maken? Waarom moest hij sterven? Alleen door de gril van een Duitse majoor?

Wieger van der Wier, nu 57 jaar, die nog altijd woont op de ouderlijke boerderij aan de Haarsterweg in Marum, denkt nog vaak terug aan die verschrikkelijke dag, lang geleden. En hij heeft zich ontelbare malen afgevraagd waarom die 16 mensen moesten sterven.

Waarom z‟n broers Uitze, Jelle en Steven door vijandelijke kogels werden geveld. Waarom mocht hij zelf blijven leven? Waarom was hij die morgen
naar Marum gefietst en daardoor de dans ontsprongen? ,,Ze zijn voor ons gevallen", zegt Wieger van der Wier. Na de executies in Trimunt zijn de lichamen van de doden in de overvalwagens geladen en later in alle stilte in Appèlbergen in Harenermolen (bij Haren) begraven.

Na het einde van de oorlog zijn ze daar gevonden en samen herbegraven op het kerkhof van de hervormde kerk te Marum-West. Tevoren werd er in de Gereformeerde kerk van Marum een aangrijpende rouwdienst gehouden, waarin de doden van Trimunt werden herdacht. Alle slachtoffers waren lid van de Gereformeerde kerk. Op het grafmonument staan hun namen en de woorden: "Zalig zijn die vervolgd worden om der gerechtigheid wil, want hunner is het Koninkrijk der hemelen. Voor „t vaderland gevallen als slachtoffers van de Duitse terreur op 3 mei 1943". Een kleiner, sober monument is opgericht op de fusilladeplaats in Trimunt.

Majoor Johann Mechels die pas op 12 januari 1949 in arrest kon worden genomen, werd op 3 oktober 1949 door de Bijzondere Strafkamer van de Arrondissements-Rechtbank in Groningen veroordeeld tot 20 jaar met aftrek. Door de Bijzondere Raad van Cassatie in Den Haag werd de straf op 9 december 1950 verlaagd tot 14 jaar met aftrek. En zelfs die verhoudingsgewijs geringe straf heeft Mechels niet hoeven ondergaan. Volgens het Ministerie van Justitie in Den Haag is Mechels voorwaardelijk in vrijheid gesteld op 22 december 1954 en daarna de grens overgezet. Hoe kon deze gewetenloze moordenaar zo snel op vrije voeten komen? Omdat volgens het Ministerie van Justitie er ten aanzien van politieke delinquenten een andere rechtspleging is gevolgd dan voor commune delicten. In die tijd was er een zo groot aantal gevangenen, dat men ze moeilijk kon huisvesten. Daarom heeft men politieke delinquenten op grote schaal gegratieerd en hen vrij rigoreus in vrijheid gesteld.
Het lijkt ten aanzien van majoor Mechels een betreurenswaardige vergissing.

Zou majoor Johann Mechels in z‟n Heimat Ost-Friesland, niet ver van Groningen, nog vaak hebben gedacht aan de 16 doden van Trimunt en misschien in het bijzonder aan Steven van der Wier, die schooljongen van 13 jaar, die op zijn bevel werd gedood?

De doden van Trimunt:

Andries Hartholt - 12.III.1880

Dirk Hartholt - 16.IV.1916

Albert Hartholt - 13. VIII. /925

Hendrik Hartholt - 13.IV.1917

Berend Assies - 1.V.1914

Uitze van der Wier - 21.V.1917

Jelle van der Wier - 4.X.1920

Steven van der Wier - 12.V.1929

Euwe de Jong - 4.X. 1901

Gerrit van der Vaart - 11.IV.1923

Johannes Glas 7.IV.1919

Karst Doornbosch - 23.II.1919

Jan Doornbosch - 1.V.1922

Friedrich Ludwig van der Riet- 15.II.1915

Sibbele de Wal - 21. VIII. 1908

Geert Jan Diertens - 18.V.1923




Bron: http://www.dokterhartholt.nl/prive/media/trimunt/trimunt.pdf

Sorry voor de wat rommelige opmaak. Het was nogal een knip- en plakwerk.

Reden dat ik dit plaats, is dat ik hier erg vaak kom (het is namelijk vlakbij huis)

Ik zal nog een paar foto's plaatsen van de plek des onheils waar deze executies zich hebben voltrokken.

Ojee, deze is erg uitgeschoten maar dit is de laan naar de plek des onheils. Ik kom hier vaak, dit is ook de toegang naar een motorcrossbaan waar ik graag paarden uitrij onder het zadel.

Onder het monument ter nagedachtenis aan dit drama:

Reden dat ik dit plaats is, omdat deze plek altijd wat onheilspellend aanvoelt, met name mijn paarden reageren er ontzettend sterk op!

vertel hier eens wat meer van Willow
in wat voor zin reageren je paarden hier anders?
is dat alleen in de buurt van de gedenksteen?

Heb de foto's even iets kleiner gemaakt.


Vind het absoluut een channelsessie waard, Willow, gevoelsmatig zit daar nog heel veel.
Aardegebonden energieën durf ik niet tye zeggen maar een hoop informatie wel.

Mocht je vragen hierover hebben dan nemen we die mee in de sessie.

Thnx Willow, ben al een beetje aan het googlen geslagen!

Een nieuw paard wil de eerste keer nooit over het laantje, dat is het eerste ding wat me altijd opvalt. En zijn ze het eenmaal gewend, ze blijven kijkerig en zenuwachtig, vooral op datzelfde laantje. Het momument ligt momenteel wat verstopt tussen de bomen, ik denk niet dat ze daar iets van mee krijgen.

Het is een verschrikkelijk drama, heb het net nog eens gelezen.

Probeer morgen te channelen en dan zal ik hier ook vragen over stellen.

Ik ben heel erg benieuwd wat hier uit gaat komen. Mijn grote nogal gevoelige ruin gaat zowat stampvoetend en steevast met uitpuilende neusvleugels over dat pad heen, luid snuivend en blazend en maakt zich dan nog een keer zo groot dan als hij al is.

Ik ben ook behoorlijk onder de indruk van vooral de eerste lap tekst die ik hier heb geplaatst. Al met al was het kwajongenswerk, met boomstammetjes de weg versperren en door een doorgeslagen Duitser, maar liefst zéstien mensenlevens....... ik kan nog eens rondvragen in de buurt aan oudere mensen, of die meer weten?

https://www.youtube.com/watch?v=ubF53FBcsjQ

Hier nog een korte documentaire, gefilmd op de dramaplek.



http://mcmo.nl.server44.firstfind.nl/images/stories/PDF/plattegrondlowe1.pdf

En hier een plattegrond. Ik kom er nu achter, dat de aangegeven weg waarlangs de slachtoffers zijn gevoerd, inderdaad hetzelfde pad is waar ik overheen ga, het pad van de eerste foto in dit topic. Het laatste stukje is het pad met aan weerzijden de bomen. De eerste keren dat ik hier zelf overheen ging, had ik ook een beetje een gevoel dat het een weg was to a point of no return.....

Begrijp dat jij in de buurt woont waar dit heeft plaatsgevonden?

Het is natuurlijk mooi als er nog meer info over binnen kan komen.

Cindy gaat ook al op internet zoeken, ik ben ook meestal voor onderwerpen op
internet te vinden.

Net als bij het Solse Gat; de tante van Conrodray weet veel over de geschiedenis
van die regio en hij zal haar er meer over vragen.
Dan komt info uit de eerste hand, dat is het mooist.

Heel bijzonder vind ik het van de paarden, vooral de ruin, dat zij zo gevoelig zijn voor die
plek.

Het is inderdaad heeeel dichtbij huis, Maire. Alleen weet ik niet alles omdat wij van oorsprong geen ingezetenen zijn hier.



Mijn ruin zou je af en toe achter het behang plakken :) Die ziet en merkt álles, maar reageert ook overal heel erg groot op.

Ik denk dat ik binnenkort even een fotocamera bij me steek als ik er weer naartoe ga!

Gisteren hebben Romeo en ik een sessie gedaan voor een aantal onderwerpen,
wat betreft het Drama van trimunt kregen we deze antwoorden.

Als het goed is dan zou er nu rust moeten zijn rond het gedenkteken en de plekken
waar hun aanwezigheid nog meer werd opgemerkt.

(de antwoorden staan schuin gesachreven; P/M betekend Pap/Mam - de vader van
Romeo en mijn moeder die bij alle gesprekken aanwezig zijn)


"zijn er energieen bij het gedenkteken van Trimunt aanwezig?
de gebeurtenis in Trimunt zijn dramatisch en zeer gedenkwaardig en zeker voor de
inwoners en nazaten van de gevallenen er zijn er nog veel aardegebonden energieen en
ook die waar dit drama over gaat.

kunnen wij op enige manier hier helpen om hen over te helpen?
jullie kunnen hun naar het licht helpen

is er een vertegenwoordiger van die groep of zijn het alleenstaande geesten?
er is één van de groep voor jullie naar voren gekomen.

wil jij je voorstellen en vertellen wat je rol was in de gebeurtenis?
ik ben Jelle en een van de zonen die is opgepakt en gefusieerd.

welkom Jelle hoe is in jullie bewustzijn de situatie ter plaatse?
We zijn nog steeds in Trimunt en nog steeds in oorlog

Jelle de oorlog is al een hele lange tijd voorbij en jullie zijn omgekomen
het is tijd om naar het licht te gaan en wij willen jullie daarbij helpen.
Wij willen graag over, eindelijk rust
al die tijd hebben wij ons schuilgehouden
niet wetend dat de oorlog voor ons al lang voor de bevrijding voorbij was
wij zijn met een grote groep, het aantal is mij niet precies bekend

we zullen lichtwerkers en hulp voor jullie vragen
wij wensen jullie een goede reis naar jullie familie
dank jullie wel we zien lichtwerkers komen
de oorlog is voorbij en we zijn vrij

M/P hoe kan het dat deze groep energieen nog steeds beleven dat ze in oorlog zijn?
Op het moment dat hun aardse leven door welke onmstandigheid dan ook
wordt beeindigd en zij niet overgaan
verblijven zij in een parallelle wereld die voor hen normaal lijkt
en dus leven zij nog steeds in de tweede wereld oorlog

Zijn zij de enigen in die parallelle wereld?
zij leven in een wereld waarvan zij denken dat het de normale aardse wereld is
van die ene seconde voordat zijn sneuvelden
in die wereld gaat alles gewoon door
heerst de oorlog nog steeds
en proberen zij uit alle macht te overleven
door onder te duiken

P/M als wij contact maken is dan die hele groep hier in de kamer en
wat “zien” zij van onze wereld als zij contact maken met jullie of met ons?
op dit moment is alleen Jelle hier
en die is verbaasd om te zien hoe veranderd de wereld is
net als wij dat hadden in het begin
Jelle kijkt over de schouder van Tom mee en is totaal verbaasd

Gaat de rest van de groep vanuit hun wereld direct met de lichtwerkers over
De lichtwerkers en de groep wachten op Jelle om gezamenlijk over te gaan


Is er binnen het universum inmiddels bekend dat wij energieen over helpen en worden er daarom
aardgebonden energieen aan ons gekoppeld, hoe werkt dat?
Er zijn uiteraard nog grote groepen aardegebonden energieen ook, voor jullie, in het buitenland
lichtwerkers maken jullie er op attent wanneer dit nodig is of wanneer de tijd rijp is voor jullie om je
daar voor in te zetten.

Wat een indrukwekkend verslag. Ik zit het met kippevel te lezen! Dit weekend zal ik nog eens naar de plek toe gaan, gewoon om even de sfeer te proeven.

Dank jullie wel voor de moeite!

Ben erg benieuwd of je er iets van zult merken, laat het even weten.

Zal ik zeker doen, ik heb vandaag geen tijd wegens "sociale verplichtingen" maar zal er een dezer dagen even naartoe gaan.

Gisteren ben ik er geweest, samen met een vriendin, te paard. We reden rustig het laantje op richting monument en daar is ook de doorgang waar nét een paard met ruiter doorheen past, om op de motorcrossbaan te komen (die overigens omringd is door bunkers)
Er heerste rust. Ik had de ruin niet mee, was op mijn merrie die weliswaar iets minder sensibel is maar ook alles haarfijn oppikt, en aanvoelt. De paarden stapten rustig over het laantje, oortjes naar voren en zo ook langs het monument. Niks nada spanning. Er heerste een weldadige rust, bijna sereen...... Het lag niet in de planning naar deze plek te gaan, volgende keer zal ik even een camera in mijn zak steken en wat foto's maken.
Bedankt voor de moeite die jullie er in hebben gestoken, en ook bedankt voor het lezen!

Top...geweldig!!

Ben benieuwd of er iets op een foto is te zien, Jelle en zijn groep zijn al over gegaan.
Maar wel heel leuk als aandenken.

Dankjewel Willow!

Vandaag op de namiddag. Stalhulp Ingrid die hierna met mijn dierbare merrie even over de crossbaan ging. Ze poseren hier pal voor het monument, net onder de hals van het paard zien jullie een aantal stenen van het monument. Ingrid weet niet veel van de beladenheid die deze plek heeft gehad, ooit. Ditzelfde paard eerder wel, die is er hier wel eens vandoor gegaan, blazend en snuivend. Kijk, voel en oordeel zelf maar.

Beetje balen dat ik nogal beroerd loop momenteel en fietsen gaat ook nog niet joepie. Maar het gaat al beter, dus volgende week ga ik even met een camera op zak nog eens een rondje maken. Vlakbij de plek waar ik deze foto heb gemaakt, heb ik vanmiddag ook een reeënwissel gespot!! Allemaal afdrukjes!